Rozdział 3 ,, Przepraszam ale jesteś cała w liściach"

Obudziłam się kilka minut po 7. Na dworze było, szaro, buro i nijako. Rozejrzałam się po pokoju i na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech.
Nowe życie czas zacząć pomyślałam i wybrałam najładniejsze ubrania jakie miałam. Była to skromna sukienka, do tego lekko rozciągnięty beżowy sweter i zniszczone półbuty. Wzięłam szybki prysznic i wypuściłam psa na podwórko. Podeszłam do skrzynki na listy ale była pusta. Schyliłam się po dwie gazety leżące pod furtką gdy usłyszałam:
- Dzień Dobry!- podniosłam wzrok ku górze. Nade mną stał uśmiechnięty, młody chłopak
- Dzień Dobry- uśmiechnęłam się niepewnie
- Nowi sąsiedzi. Miło wiedzieć, że chociaż jedna normalna osoba będzie tu mieszkać- powiedział i pobiegł dalej
Dziwak pomyślałam i poszłam do domu.

- Okay, plan dnia wygląda następująco- kobieta dała mi kartkę
9.00 wizyta w szkole Valery
około 10.00- wizyta w jednym ze żłobków dla Charliego
11.00- szał zakupów z dzieciakami
14.00- 19.00- praca
20.00- kolacja
- Idziesz dziś do pracy?- zapytałam lekko smutna
- Niestety. Zaczynamy nowe życie moi drodzy
Nie chciałam iść do tej szkoły. Przenosić się w środku roku i to w miejsce kompletnie inne niż do tej pory. Spoglądając na te wszystkie domu łatwo można było się domyślić z kim do szkoły będę chodzić. Bogate gnojki, które o życiu nic nie wiedzą. Oceniają ludzi po tym co mają na sobie a nie po tym jacy są.

Staliśmy w korku. Tak.. Świetna zaleta jeżdżenia samochodem. Jeśli do szkoły nie będzie daleko obiecuję, że będę śmigać na piechotę lub rowerem. Nigdy samochodem. Nie dość, że benzyna jest droga to jeszcze te toksyny niszczące i tak cienką warstwę ozonu…
W końcu chcąc nie chcąc musiałam zmierzyć się z brutalną rzeczywistością, babcia zaparkowała przed szkołą.
Szliśmy chodnikiem wyłożonym czerwoną kostką brukową prowadzącą prosto do środka budynku. Na schodach siedziało kilka osób głośno dyskutujących nad balem, który z tego co zobaczyłam na jednej z ulotek miał się odbyć za 2 tygodnie ,, Marzenia czasem się spełniają’’
kto  ogóle wymyśla taki motyw na bal? Naprawdę nie wiem….
- Jak mniemam Pani i Panna Smith?- zapytała przy drzwiach młoda kobieta
- Tak, zgadza się- odparłam
- Proszę za mną- powiedziała i skierowała się w jeden z długich korytarzy. Na ścianach wisiały zdjęcia uczniów z chemicznych olimpiad, zawodów sportowych oraz przeglądów Młodych Pianistów Zaraz…. Nie wierzę, że babcia mi to zrobiła, po prostu nie wierzę.
Weszliśmy do jednego z gabinetów gdzie kobieta zajęła miejsce za biurkiem. Czyli była dyrektorką. Pierwsze koty za płoty.
- Mają Panie potrzebne dokumenty?- zapytała kobieta. Podałam jej teczkę wypełnioną papierami. Czego tam nie było. Karty zdrowia, świadectwa, zaświadczenia i mnóstwo różnych papierów zapełnionych pochyłym pismem byłego wychowawcy.
- Z przyjęciem Cię do szkoły nie będzie problemu. Jesteś bardzo zdolna, świadectwo mówi samo o sobie. Podoba mi się to, że wygrałaś ten konkurs Pianistyczny. Pamiętam Cię byłaś wtedy taka precyzyjna….- kobieta zamyśliła się i szybko dodała- Więc… tutaj masz plan zajęć, kluczyk do szafki i cóż. Witam w mojej szkole. Jak coś to nie obowiązują mundurki- puściła mi oczko i zaśmiała się. Sama to zrobiłam bo to wszystko tak zabawnie wyglądało.
- Przepraszam mam jedno małe pytanie. Jaka to w ogóle szkoła jest? To jest liceum czy coś takiego?- zapytałam
- To babcia Ci nic nie mówiła? To jest liceum dla uzdolnionej muzycznie młodzieży. Takich osób jak Ty nam tu potrzeba- posłałam jej niepewny uśmiech czując zbierającą we mnie złość.
- Do zobaczenia jutro-
- Tak, do zobaczenia- odpowiedziałam i opuściłam pomieszczenie. Szłyśmy w milczeniu przez ten stanowczo zbyt długi korytarz.
- Dlaczego mnie tu zapisałaś? Przecież dobrze wiesz, że dawno skończyłam z muzyką- zapytałam a raczej stwierdziłam
- Zapisałam Cię tu tylko i wyłącznie dlatego, że Twój Świętej Pamięci ojciec tego chciał-
- Babciu on już nie żyje, jego nie ma. Nie będę się przenosić bo wiem, że Ci zależy ale proszę nie rób nic więcej bez mojej zgody- powiedziałam i zapięłam zarówno sobie jak i bratu pas. Ruszyliśmy w kierunku żłobka Charliego.
Kobieta, która zarządzała tym miejscem od razu zdecydowała się przyjąć malca. Wczuła się i zrozumiała naszą sytuację. Byłam jej wdzięczna za to bo naprawdę nie chciało mi się jeździć po Londynie i szukać miejsca dla małego. Żłobek był blisko szkoły wiec spokojnie mogłam odbierać go po lekcjach, babcia będzie miała trochę czasu dla siebie, no a poza tym ona będzie w pracy więc nie miałaby go jak odebrać.
I w końcu przyszedł czas na zakupy. Jedyny przyjemny aspekt dzisiejszego dnia. Gdy weszliśmy do galerii poczułam się szczęśliwa jak mało kto. Wchodziliśmy do każdego sklepu i szukaliśmy jakiś ubrań zarówno dla mnie jak i dla brata. Najwięcej czasu spędziliśmy w sklepie z kosmetykami. Poczułam się jakby babcia nie była moją babcią tylko moją BFF. W końcu zmęczeni i obładowani torbami wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy do domu.
Babcia wysadziła nas tuż przy bramie, bardzo spieszyła się do pracy i nie mogła z nami zostać.
Powoli, naprawdę powoli zniosłam wszystko do domu, wypuściłam psa i przygotowałam dla nas tosty z masłem orzechowym. Charlie pognał do siebie i bawił się nowymi zabawkami a ja słuchając muzyki oglądałam wszystkie nowe rzeczy i układałam w szafie. Tamte od razu wyrzuciłam bo przywoływały złe wspomnienia.
Książki ułożyłam i potrzebne zapakowałam na jutro do szkoły. Korney kręcił się z góry na dół wesoło podszczekując.
- Chce siku- wparował do pokoju Char
- To idź. Wiesz gdzie jest łazienka- powiedziałam nie odrywając wzroku od książek
- Valery chodź ze mną, boję się- pociągnął mnie za rękaw. Wstałam i poszłam z nim do łazienki. Na dworze świeciło słońce i wydawało się, że jest naprawdę przyjemnie.
- Co Ty na to abyśmy poszli na spacer? Weźmiemy Korney’a porzucamy mu patyki- zapytałam brata
- Taaaak! Do parku, do parku, do parku!- krzyczał chłopiec uciekając z łazienki. Ubrałam go w ładny sweterek i nowe spodnie. Sama również się przebrałam i nawet zrobiłam lekki makijaż. Wzięłam NOWĄ! Torebkę pakując do niej potrzebne rzeczy czyli telefon, portfel i chleb dla gołębi i wyszliśmy z domu.

W parku było pusto. Gdzieniegdzie siedziały pojedyncze osoby z kubkiem kawy w ręku i czytały a to gazety a to książki. Na ziemi leżało dużo liści, które zapewne były z uprzedniej jesieni.
Charlie już biegał z psem po parku rzucając mu patyki a ten wiernie mu je przynosił na co malec podskakiwał.
- Patrz Valery! Patrz jak on biegnie! Patrz jak skacze!- krzyczał chłopiec. Zajęłam jedną z ławek i przyglądałam się nieznanemu mi dotąd miejscu. Wiem, że za wcześnie na takie spostrzeżenia ale wydawało mi się, że Charlie jest jakiś inny. Więcej się śmieje, cieszy się ze wszystkiego i cóż.. Więcej wariuje. Po prostu rozsadza go energia.
Po chwili usłyszałam krzyk brata. Korney przewrócił go. Zerwałam się z ławki i czym prędzej podbiegłam podnosząc brata do góry.
- Nic Ci nie jest? Nic Cię nie boli?- zapytałam otrzepując jego beżowy sweterek z liści
- Nic mi nie jest. Wszystko dobrze- chłopiec odgarnął włosy z czoła i pobiegł dalej bawić się z psem. Zauważyłam, że po drugiej stronie alejki idzie grupka chłopaków mniej więcej w moim wieku. Po chwili zatrzymali się i położyli swoje rzeczy na ławce na której wcześniej siedziałam. Odeszłam kilka kroków w poszukiwania brata, który biegał za Korney’em w tą i z powrotem. Zaśmiałam się cicho i poczułam uderzenie w plecy. Po chwili leżałam na ziemi twarzą do ziemi. Uniosłam głowę lekko do góry i pierwsze co ujrzałam to Charliego, który śmieje się ze mnie.
- Tak bardzo mi przykro! Naprawdę nie chciałem!- usłyszałam za sobą jakiś głos. Po chwili poczułam silne dłonie na mojej tali i znów stałam w pionie. Przede mną stał chłopak, który witał się ze mną dzisiejszego poranka. Stał przede mną i się śmiał
- Przepraszam ale jesteś cała w liściach- chłopak parsknął a ja poczułam, że złość rośnie we mnie z każdą chwilą. Szybko usunęłam zarówno z ubrania jak i włosów liście po czym zawołałam brata i szybkim krokiem odeszłam z tego miejsca.
Po kilku metrach drogi chłopak dogonił mnie i ziejąc niczym nasz pies wydyszał:
- Gdybyś nie była taka zła nie zapomniała byś tego- pokazał mi moją torbę, którą trzymał w dłoni. Instynktownie dotknęłam się ramienia i nie wyczułam paska torebki. Wyciągnęłam po nią rękę ale chłopak się cofnął
- Dasz się zaprosić na kawę?- zapytał a ja skinęłam głową na nie
- To może powiedz jak masz na imię?- nie dawał za wygraną
- Valery- odparłam i chwyciłam moją zgubę.
- Do zobaczenia Valery- powiedział chłopak gdy byliśmy kilka kroków przed nim. Raczej Twoje niedoczekanie pomyślałam i ruszyliśmy na wielki plac na którym roiło się od gołębi.
Poinstruowałam brata jak się karmi gołębie i podeszłam do budki w której miły, starszy Pan sprzedawał gorącą czekoladę. Kupiłam nam po kubeczku i czekałam aż chłopiec skończy karmić ptaki. Gdy podszedł do mnie jego policzki były całe czerwone.
- Wracamy, robi się chłodno a ja nie chcę abyś zachorował- podałam mu kubek i chwyciłam za rękę. Idąc do domu podziwiałam stare budowle, liczne kamienice i obserwowałam ludzi. Każdy się gdzieś spieszył, każdy gdzieś pędziła a my szliśmy spacerkiem nie zważając na zapadający mrok. W końcu gdy dotarliśmy przed dom ujrzałam zapalone w kuchni światło. Pierwszą myślą było to, że pewnie matka wróciła pijana do domu ale natychmiast tę myśl zastąpiłam czymś znacznie weselszym. Na progu stała babcia i wesoło się uśmiechając tuliła do piersi Charliego.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nadaje się? :) Proszę wyrażajcie swoje opinie bo to jakoś mnie motywuje.
Jeśli nadal blog będzie tak źle funkcjonował to albo go usunę albo zawieszę. Wiem, że te rozdziały nie są dobre bo ja chyba już wychodzę z wprawy...
No i jak myślicie kogo spotkała Valery? :) Co w ogóle o niej sądzicie i o jej braciszku?