Rozdział 2 ,, To już nigdy nie wróci"

Kilka minut po 16.00 obudził mnie wesoły głos babci oświadczający, że jesteśmy na miejscu. Przetarłam zaspane oczy i wrzuciłam do torby leżący na moich kolanach czerwony notes. Powoli otworzyłam drzwi samochodu i wyszłam na zewnątrz wciągając świeże dosyć chłodne powietrze.
- Valery! Valery! Spójrz jaki piękny jest nasz nowy dom!- czterolatek skakał wokół mnie lekko potrząsając moją dłonią. Leniwie ziewnęłam i odwróciłam się w stronę domu. Moja mina chyba mówiła wszystko.
- Ale babciu… Jak to możliwe? Jakim cudem?- mówiłam nie wierząc własnym oczom. Przetarłam je nie mogąc uwierzyć, że będę mieszkać w takim domu. – Jakim cudem tak szybko?- wciąż do mnie to nie docierało. Staliśmy przed piętrowym, żółtym domem z malutkim ogródkiem
- Chodźcie zobaczycie swoje pokoje- powiedziała babcia nie wyjaśniając skąd wytrzasnęła taki dom. Charlie zaczął ciągnąć mnie za rękę bo ciągle przyglądałam się budynkowi.- Tak, tutaj jest kuchnia połączona z jadalnią, tam dalej taki mały salon, łazienka, pralnia a na górze są pokoje: Pierwszy od lewej to Twój Valery, kolejny to małego rozrabiaki a na samym końcu jest mój. Lećcie na górę no- zadowolona babcia wskazała nam schody a ja niczym malutki dziecko, ciesząc się wbiegłam na górę. Pierwszy raz w całym moim życiu miałam mieć własny pokój. Zgodnie z tym co powiedziała Penelopa pierwsze drzwi od lewej należą do mnie. Ok. Głęboki wdech i…. Cudo!! Zaczęłam skakać, piszczeć, krzyczeć z radości i nie wiadomo co jeszcze. Był piękny! Nawet o takim nigdy nie marzyłam.
- To znak, że chyba się podoba- powiedziała babcia wchodząc do pokoju.
- Och babciu jest spełnieniem moich snów- ucałowałam kobietę w policzek.
Gdy lekko ochłonęłam poszłam obejrzeć pokój brata, który również zrobił na mnie ogromne wrażenie. W ogóle cały dom był zrobiony tak aby na każdym kroku mnie zadziwiać.
- No a teraz babciu czas na spowiedź- siadłam w kuchni na krześle i spoglądałam jak przyrządza posiłek- Jakim cudem miałaś tyle pieniędzy na taki dom, na meble i tak dalej?- spojrzałam na nią, była cały czas uśmiechnięta
- Valery… Nie jesteś już dzieckiem więc mogę z Tobą szczerze porozmawiać.- upiła łyk wody ze szklanki stojącej obok niej- Ja już od dawna się starałam o was. Widziałam jak cierpisz i tak naprawdę mogłam was zabrać od niej dwa miesiące temu ale nie zrobiłam tego. Chciałam abyś swoje urodziny zapamiętała jako te, które zmienią Twoje życie. Więc skąd miałam na to pieniądze co? Dostałam. Musiałam i muszę wam zapewnić godne warunki życia. Mój znajomy miał akurat do sprzedania ten dom a, że się bardzo dobrze znamy opuścił troszkę cenę ze względu na sytuację w której jesteśmy. Nic się nie martw słonko. Teraz będzie dobrze. Obiecuję, że nie będzie wam nic brakować- kobieta ucałowała moje czoło- Aleś wyrosła… Sama nie wiem kiedy stałaś się taką piękną kobietą-
- Babciu bez przesady- poczułam, że czerwienię się więc wstałam i powiedziałam- idę po nasze rzeczy. Trzeba się rozpakować i w ogóle- na dworze mogłam obejrzeć dom w pełnej krasie. Był imponujący. Z tego co widać nie mieszkaliśmy w dzielnicy ludzi przeciętnych, było tu coś znacznie więcej. Uporawszy się z walizkami wpuściłam Korney'a na posiadłość i zamknęłam za sobą furtkę. To mój dom. To naprawdę mój dom.

- Valery! Charlie! Kolacja!- zawołała babcia z domu a ja leniwie podniosłam się z łóżka. Ten dzień był naprawdę wykańczający.
- Jutro pojedziemy do Twojej szkoły- babcia spojrzała na mnie nakładając mi spory kawałek zapiekanki warzywnej. Pachniała przecudnie- No i jeszcze poszukamy dla małego miejsca w żłobku. Nie może zostać sam w domu- dokończyła i usiadła
- Sam w domu? To Ciebie nie będzie?- zapytała lekko zdziwiona
- Ja pracuję nie pamiętasz? Między innymi dlatego wybrałam tę dzielnicę, będę miała bliżej do pracy-
- Och, tak zapomniałam- powiedziałam i wpatrywałam się w talerz. Babcia nie była zwykłą babcią. Pracowała jako sekretarka w jednej z bardzo ważnych firm w Londynie. Nie była na to za stara, miała  55 lat. Jak na babcię to mało prawda? Cóż.. Miała zaledwie 19 lat gdy urodziła mamę a ta w tym samym wieku urodziła mnie. Charlie przyszedł na świat nieco później bo już miałam wtedy 13 lat i wiedziałam, że nie może on być synem mojego ojca- ten już nie żył. Jednak kocham go całym sercem, to mój największy skarb.
- Babciu… Bo ja chciałam się Ciebie zapytać.. Wiem, że nie wypada ale…- zaczęłam się jąkać
- Nie, posłuchaj. Teraz Ci wszystko wolno. Pytaj o co chcesz. Nie traktuj mnie jak babcię tylko jak mamę. Słucham Cię- posłała uśmiech, który dodał mi odwagi
- Bo chodzi o to, że ja chciałam sobie kupić kilka rzeczy. Nie chcę się pokazać w takich ubraniach w nowej szkole. I czy byłaby taka możliwość? Kilka, dosłownie kilka rzeczy- czułam się strasznie naciągając ją na coś takiego.
- To ja nic nie powiedziałam? Jutro idziemy na wielkie zakupy! I uwierz mi nie skończy się na kilku rzeczach. Kupimy spodnie, bluzki, sweterki, koniecznie chociaż jedną marynarkę, kilka cieplejszych bluz, koszulę bo wiem, że je uwielbiasz, oczywiście buty i masę kosmetyków. No i musimy zamienić tę torbę na nieco nowszy model także nie martw się o nic. A Tobie- spojrzała na malucha- też trzeba wymienić garderobę- chłopczyk uniósł ręce do góry i zaczął skakać.
- Chodź słodziaku, idziemy się kąpać- wzięłam go na ręce a ten krzycząc jakieś anegdotki odnośnie wody wygłupiał się na moich rękach.
- Valery… A Pan Biedronka?- zapytał mnie Chłopiec gdy zdążyłam zdjąć mu bluzkę
- Leć po niego. Ja naleję wody- rzuciłam a chłopiec wybiegł z łazienki o mało nie potrącając babci. Ile on miał w sobie energii. Ja bym tak nie mogła. O co chodzi z Panem Biedronką? Jest to ulubiona zabawka mojego brata. Dostał ją kiedyś ode mnie i od tej pory wszędzie ją ze sobą zabiera. Kąpie się z nią, śpi, zabiera na spacery i mnóstwo innych rzeczy.
Gdy chłopiec wrócił włożyłam go do ciepłej wody i zaczęłam przeglądać rzeczy znajdujące się w łazience. Po 40 minutach słuchania opowieści brata o podwodnym świcie Pana Biedronki, jego przygodach i różnych zmyślonych historiach powiedziałam:
- Charlie spójrz jak się pomarszczyłeś. Wychodź z wody bo Ci tak zostanie- musiałam w jakiś sposób zastraszyć go bo inaczej nie wyszedłby z wanny.
opatuliłam go ręcznikiem i założyłam ciepłą piżamkę. Zabraliśmy Pana Biedronkę i udaliśmy się do jego sypialni. Powiedział babci dobranoc całując jej różowy policzek i kazał mi przeczytać bajkę. Siedziałam na rogu łóżka i czytałam do momentu w którym usnął. Przykryłam go kołdrą, pocałowałam w czółko i przygaszając światło opuściłam pokój.
Następnie sama poszłam wziąć prysznic i zmęczona położyłam się w nowym łóżku. Cieszyłam się, że po raz pierwszy będę mogłam spokojnie zasnąć nie martwiąc się o swoje i mojego brata życie. Mieszkanie z matką i jej fagasem było dosyć ryzykowne. Nigdy nie wiadomo co może przyjść pijanemu mężczyźnie do głowy. Najbardziej bałam się tego momentu w którym słyszałam jak on ją bije. Modliłam się w duszy aby jej nic nie zrobił. Gdy odgłosy walki ustały matka wpadała do nas i biła mnie dopóki nie rozładowała całej agresji. Nie pozwoliłam na to aby uderzyła Charliego. On nie był winny. On był bezbronny i mały. Zawsze zasłaniałam go własnym ciałem i czekałam aż sobie pójdzie. Kilka razy zdarzyło się, że Tim podniósł na mnie rękę i wtedy rany były znacznie dotkliwsze. Siniaki były na porządku dziennym. Nieraz dochodziły do nich rany na łuku brwiowym, policzkach lub rękach.
To już nie wróci. To już nigdy nie wróci….
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I oto jest, dwójeczka. Podoba się? Sadząc po liczbie komentarzy i odwiedzin nie bardzo...
Piszcie co sądzicie, to ważne dla mnie.
Pozdrawiam, Magda