Rozdział 26 ,, To było o 12 godzin za dużo"

Czwartek, 4 maja
Budzę się ze świadomością, że ktoś mnie kocha. Budzę się i wszelkie obawy, strach przed nieznanym znikają. Ot tak, po prostu jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Wczorajszy dzień? Na wariata. Zaspałam do szkoły, potem niezapowiedziany test z matematyki ( na szczęście wszystko okazało się łatwe) i te spojrzenia ludzi, gdy widzieli nas szczerzących się do siebie.
Czy powiedzieliśmy komuś o tym, że jesteśmy PARĄ? Nie. Może i chłopcy się domyślają a może i nie ale… Ale nasza miłość to nasza miłość. Ona nie potrzebuje rozgłosu. To nam ma być dobrze. W sobotę bal a w niedzielę wycieczka. Damy radę? No pewnie!
W końcu zaczyna się budzić we mnie optymizm. Może to jest taka sama reakcja jak u misiów? Gdy jest zimno zapada w zimowy sen a na wiosnę rozkwita niczym piękny motyl?
Nie wiem ale mam ochotę żyć! Mam ochotę cieszyć się każdą sekundą spędzoną z Zayn’em, dotykać jego twarzy i spoglądać w te niesamowite oczy.
            Meg… Nie powiedziałam mu o niej. Jestem przekonana, że na wszystko przyjdzie czas a na coś takiego na pewno przyjdzie. Od Oliviera też nie dostałam żadnej wiadomości. A jak coś mu się stało? A jak ten cały Greg widziała nas i Olivier już…. Nie przechodzi mi to przez myśl nawet więc odpędzam te myśli w dal. WSZYSTKO JEST DOBRZE. Wiem o tym a teraz wybacz, idę wziąć prysznic szybkie śniadanie i wyruszam do szkoły- z moim chłopakiem.

- Cześć babciu- witam kobietę pocałunkiem w policzek- Jak się masz?- siadam obok niej ciągle się uśmiechając
- Dobrze, dziękuję Valery. A co Ty taka dzisiaj zadowolona?- pyta mnie a ja wgryzam się w kanapkę
- A nie można być szczęśliwym? Spójrz za okno, sam widok napawa człowieka pozytywnym myśleniem.-  stwierdziłam fakt. Za oknem świeciło słońce, wszystko dookoła nas było zielone a ptaki raz po raz ćwierkały.
- No tak, tak. Wiosna w tym roku wyjątkowo ładna. A Valery….- babcia spojrzała na mnie- Mogę o coś zapytać?-
- Jasne babciu- powiedziałam pakując kanapkę oraz jabłko do szkoły
- Czy Ty i Zayn jesteście parą?- zachłysnęłam się sokiem, który piłam
- Że co?!- zapytałam pośpiesznie wycierając pomarańczowe krople z blatu
- Nie nic takiego. Po prostu zauważyłam, że dużo czasu razem spędzacie no a Ty po takim spotkaniu to jesteś tak przepełniona szczęściem, że możesz je rozdawać dookoła a i tak Ci go wiele zostanie.. Nie chciałam cię obrazić ani też co ale…-
- Tak babciu- przerwałam kobiecie- Ja i Zayn jesteśmy ze sobą- uśmiechnęłam się
- No to gratuluję córuś! Jestem taka dumna! Zayn to taki miły chłopak.... i właśnie stoi przed furtką jestem dumna- kobieta wyściskała mnie i powiedziała, że mam już iść bo punktualność to cecha na wagę złota. Obiecała, że odwiezie Charliego bo dzisiejszy dzień był dla niej dniem wolnym od pracy. Ucieszyło mnie to więc ile sił w nogach wyleciałam z domu i z całym impetem rzuciłam się na szyję mulatowi
- Spokojnie, kochanie- zaśmiał się chłopak i odstawił mnie na ziemię- Widzieliśmy się całe 12 godzin temu, jest dobrze- pocałował mnie delikatnie w usta
- To było o 12 godzin za dużo- wyszeptałam i skleciwszy nasze dłonie ruszyliśmy do szkoły.

- Wczoraj Harry pytał mnie czy między nami coś jest…- zaczął Zayn- a ja mu nic nie odpowiedziałem bo nie chciałem zaprzeczać ani mówić prawdy. Valery? Powiemy im o tym? Ja nie mogę już tak dłużej. Gdy widzę Cię idącą w moją stronę, tak ślicznie się uśmiechającą mam ochotę podnieść Cię do góry i całować do upadłego. Chcę paradować z Tobą po korytarzu za rączkę- uniósł nasze dłonie do góry- Chcę aby wszyscy faceci stracili szanse co do Twojej osoby. Chcę..-
- Dobrze Zayn. Ale pod jednym warunkiem.-
- tak?-
- Niedziela należy do nas, jasne?- zapytałam
- Jasne- uśmiechnął się, pocałował moją dłoń i wypuścił ze swojej. Właśnie znajdowaliśmy się przed szkolnym budynkiem. Czas na Wielką Improwizację.

- Panno Smith?- pociągnęła mnie za rękę podczas, której z kolei przerwy nauczycielka śpiewu- Ma Pani chwilkę?- zapytała
- Tak, oczywiście- odparłam. Skierowałyśmy się do naszej sali, gdzie kobieta od razu przeszła do konkretów
- Jak wiesz szkoła co roku musi wytypować 10 najzdolniejszych uczniów, którzy pojadą na międzynarodowy konkurs talentów. Cóż tu dużo ukrywać? Chciałabym abyś to właśnie TY była jedną z tej cudownej dziesiątki. Jesteś absolutnym objawieniem tej szkoły zatem…. Zgadzasz się?- zapytała mnie
- Ja… Ja nie wiem co mogę powiedzieć… Ja jestem w szoku… Ale tak, zgadzam się. Tylko co ja mam tam zrobić?- zapytałam
- Zaśpiewaj i zagraj tak samo jak na przesłuchaniu a sukces masz gwarantowany- uśmiechnęła się- A! No i nagrodą jest tygodniowy wyjazd z jakimś tam boys bandem One… Nie pamiętam nazwy. W każdym bądź razie jeśli wygrasz jedziesz wraz z nimi do Włoch. Podobno są mega przystojni- puściła do mnie oczko- No to tyle, nie zatrzymuję Cię już- zaśmiała się a jej podziękowałam. Kilka minut po dzwonku opuściłam klasę i udałam się na lekcje chemii.

Długa przerwa. Kulminacja uczuć i emocji. To jest właśnie ten dzień w którym nasi przyjaciele mają się dowiedzieć o nas. Nie wiedziałam czy to może nie jest za wcześnie na ZWIĄZEK ale miłość nie wybiera… No bo jak inaczej można nazwać szybsze bicie serca na jego widok, suchość w gardle i pocenie się dłoni przy rozmowie z nim? Nie da się tego inaczej ująć niż Uczucie wyższe.

Zastanawiała mnie postawa Hazzy… Przecież my nie okazywaliśmy sobie w jakiś sposób uczuć, nie trzymaliśmy się za dłonie ani tez nic innego… Przecież to wszystko było niedorzeczne… On nie mógłby..
- Słonko!- wykrzyknął Hazza do mnie tuląc mnie do swojej piersi- Uważaj jak chodzisz bo jeszcze wpadniesz na kogoś niepowołanego- puścił do mnie oczko- Co zaprząta Twoja śliczną główkę?- odgarnął mi kosmyk włosów z twarzy
- Szczerze? To myślałam o Tobie- powiedziałam wchodząc do stołówki i chwytając tacę, która w szybkim tempie zaczęła zapełniać się jedzeniem
- Naprawdę? A o czym myślałaś?- Hazz drążył temat. Nie, nie mogłam mu powiedzieć
- O Twoich lokach. Co robisz, że tak lśnią?- zapytałam
- serio o lokach?- spojrzała na mnie
- Co?- zapytałam błądząc we własnych myślach- Nie wiem- powiedziałam i zaczęłam iść w stronę stolika gdy nagle stanął przede mną Ben. Włożył mi pod puszkę z colą kartkę i odszedł jak gdyby nigdy nic. Zdziwiłam się tym ale nie to było teraz dla mnie zmartwieniem. Moje zmartwienie siedziało i machało do mnie.
- Cześć wam- przywitałam się z chłopakami całując każdego z nich w policzek
- No witamy witamy. W końcu możemy Cię zobaczyć- uśmiechnął się do mnie Niall
- Niall… Przecież widzimy się codziennie o tej porze- skwitował Liam, który był dziwnie smutny przez ostatnie dni.
- No właśnie bo my chcieli..- zaczął Zayn chwytając moją dłoń pod stolikiem gdy dotarł do nas Harry i wykrzyknął
- Ale mam newsa!!!- wszyscy spojrzeli na niego ignorując nas. – Cześć Loui…- Harry spojrzał na Lou i śmiesznie poruszył brwiami. Następnie przytulił go z największą czułością co było dosyć dziwne….
- Powiesz w końcu co się stało?- zapytał Liam
- Nasza Valery- tu wskazał na mnie- została zakwalifikowana do konkursu!- na słowo KONKURS specjalnie położył nacisk.
- To  nie dobrze- powiedział natychmiastowo Lou- To znaczy.. To znaczy dobrze, dobrze. Gratuluję Valery- poprawił się Lou i przytulił mnie. Już chyba wiem co tak Harry uwielbiał w tuleniu się do pasiastego. Zapach jego perfum sprawiał, że miałam ochotę trwać w tym uścisku jeszcze dłużej.. Ale nie mogłam, nie mogłam ze względu na Zayn’a
- Dziękuję Lou ale może teraz wysłuchacie mnie przez chwilę?- zapytałam. Przy naszym stoliku zrobiło się ciszej niźli na pogrzebie.
- Chciałam wam powiedzieć, że…- spojrzałam na Zayn’a błagając go wzrokiem aby powiedziała im to
- Jesteście parą tak?- wypalił Lou na co każdy z nas spojrzał na niego- no co? Przecież to widać w ich zachowaniu, ludzie. Tyle czasu co Zayn spędza z Val to on nawet nie spędzał z Leną a poza tym… Spójrzcie na nich. Czy oni nie wyglądają razem tak słodko?- przybliżył nasze twarze do siebie delikatnie je miażdżąc.
- To prawda Valery?- zapytał mnie Liam
- Tak Liam, to prawda- powiedziałam wstydząc się tego co zrobiliśmy. Zaczęłam myśleć o tym związku w kategoriach jednego wielkiego błędu… Czy oby na pewno zrobiliśmy dobrze?
- To gratulacje- powiedział z sarkazmem Harry. –Gratulacje.- spojrzał na mnie jakbym nie wiadomo jakie przestępstwo popełniła
- Co Ci znowu nie pasuje Styles?- zapytałam czując budzącą się we mnie nienawiść do tego chłopaka
- A to, że wiążesz się z kimś tak naprawdę nie mówiąc mu dużo o swoim życiu a to nie o to chodzi prawda?- patrzył w moje oczy po czym leniwie przeniósł wzrok na Zayn’a
- Zayn… Czy Ty wiesz o tym, że..-
- Daj spokój stary- powiedział Niall jakby nie chcąc wywołać piekła przy posiłku
- Nie Niall. Zayn musi wiedzieć, że Valery ma dziecko- wypowiedział to w taki sposób jakby chcąc mi uświadomić gdzie tak naprawdę jest moje miejsce.  Zarówno Liam jaki i Zayn spojrzeli na mnie równocześnie. Czyli Liam też nic nie wiedział….
- Nie patrzcie tak na mnie. Podziękujcie swojemu koledze za wyciąganie moich brudów na wierzch.- mówiąc to wyciągałam spod puszki karteczkę. Z wielkim bólem i żalem do samego Harry’ego opuściłam stołówkę i przeczytałam kartkę:
Spotkajmy się w Audytorium
B.

Czyżby mój optymizm miał znów udać się na wędrówkę do krainy snów??

- Jesteś, już bałem się, że nie przyjdziesz.- powiedziałem widząc wchodzącą przez tylne drzwi brunetkę- Dlaczego ta… ej, czy Ty płaczesz? Co się stało?- zapytałem gdy dziewczyna z siłą tornada wpadła w moje ramiona. Nie wiedziałem co mam robić, nie wiedziałem jak mam się zachować, nie wiedziałem nic.
- Mistrz Sarkazmu- wypowiedziała łkając- Harry zepsuł mi moje życie.- Harry… Harry… Harry… A tak! Harry!
- Ten Harry? Ten od Zayna?- zapytałem upewniając się. Skinęła kilka razy głową
- Powiedział Zayn’owi o wszystkim co miało miejsce we wtorek. Ben..- spojrzała na mnie zapłakanymi oczyma- Czy miłość jest czymś złym?-
- Nie Valery, nie jest niczym złym pod warunkiem, że darzy się tym uczuciem właściwą osobę.- powiedziałem- co się stało we wtorek?-
- Spotkałam się z Olivierem i Harry najwyraźniej słysząc naszą rozmowę dowiedział się, że mam dziecko i dziś powiedział o tym Zayn’owi.- wyszeptała. Ona i dziecko? Jak?! Jakim cudem?! VALERY MA DZIECKO?!
- A Zayn co na to?- zapytałem nie chcąc jej pytać ów dziecko
- Nie wiem, opuściłam stołówkę szybciej niż myślałam- wypowiedziała i odsunęła się ode mnie- Co chciałeś?- zapytała mnie ocierając jak się okazało ostatnie łzy
- Chciałem Ci powiedzieć, że wyjeżdżam z miasta. Mój ojciec nagle się mną zainteresował i chce mnie zabrać do siebie.- wypowiedziałem, tak bardzo żałując, że nie będę mógł już jej więcej zobaczyć.
- Ale jak to wyjeżdżasz Ben?! Jak to możliwe?! A ja? Co z naszą znajomością? Co z Clarie i Charliem? Jak to ma wyglądać?-
- Clarie zostaje wyjeżdżam tylko ja na jakieś 3 miesiące. Będziemy pisać do siebie obiecuję Ci to! Ale Valery… Obiecaj mi, że dasz sobie radę, obiecaj mi, ze się nie poddasz…-
- Obiecuję Ci to Ben… - wyszeptała znów tuląc się do mnie. Pocałowałem jej czoło żałując, że musiałem ją tak perfidnie okłamać, żałowałem, że nie było mnie stać na to aby powiedzieć jej całą prawdę.

- Valery! Valery!- krzyczałem a dziewczyną, która podążała przede mną kilka kroków
- Zayn?- zapytała gdy odwróciła się w moją stronę
- Możemy porozmawiać?- zapytałem ją. Miałem tyle pytań na które to właśnie ona będzie musiała mi odpowiedzieć
- Tak, możemy- powiedziała i podała mi swoją dłoń. Ująłem ją w swoją i ruszyliśmy w stronę parku.
- Dlaczego nie powiedziałaś mi o dziecku?- zapytałem ją nim doszliśmy do parku. Widać było, że dziewczyna jest wystraszona i lekko wyczerpana tym wszystkim.
- Bałam się Zayn. Wiesz jak teraz ludzie reagują na wieść, że 17- letnia dziewczyna ma dziecko? Chciałam Ci powiedzieć ale bałam się, że mnie zostawisz… Bałam się, że znów znikniesz z mojego życia- stanęła i zaczęła szukać chusteczek w torbie. Przetarła oczy ale nadal mówiła.- Nie chciałam jej zabijać, chciałam aby żyła ale żeby to jej życie było lepsze od mojego dlatego zdecydowałam się na adopcję. Wiem, że to było głupie i nierozsądne ale to była jedyna opcja… Zayn..- przytuliłem ją. Doskonale ją rozumiałem… Nie miałem do niej żalu o to, że nie powiedziała mi o tym. Miałem jedynie żal do Hazzy o to, że zmieszał ją z błotem.
- Ale ja Valery Cię nie zostawię. Za mocno Cię kocham, nie mógłbym Cię tak zranić.- powiedziałem i pocałowałem ją w głowę- Jesteś moim największym szczęściem- powiedziałem i złapałem ją za dłonie- Spójrz na mnie- jej oczy wtopiły się w moje

- Jesteś dla mnie najważniejsza i nie mam do Ciebie o nic żalu- uśmiechnęła się
- Naprawdę?- zapytała pociągając nosem. Wyjąłem jedną chusteczkę z opakowania i wytarłem jej zarówno oczy jak i nos
- Naprawdę a teraz może gorąca czekolada?- zapytałem
- Z tobą zawsze i wszędzie- uśmiechnęła się i podała mi dłoń. Ruszyliśmy prosto do jednej z przytulnych knajpek by właśnie tam odbyć swoją pierwszą randkę.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lekko niedorzeczny ten rozdział ale jest. Przepraszam was za to, że tak rzadko się to wszystko tu pojawia ale nie umiem wymyślić jakiś sensownych przygód, sytuacji lub coś w tym stylu. Wiecie.... Powoli zaczynam żałować, że założyłam tego bloga bo czuję... Jejku czuję, że was zawodzę tym co tu piszę. Ci, którzy czytają mojego drugiego bloga wiedzą i na pewno to potwierdzą, że tamten jest o niebo lepszy. A dlaczego? Bo w tamten wkładałam całe serce a w ten... Szkoda gadać.
Jeżeli nadal będzie mi to tak źle szło to.... To wcale nie wykluczam usunięcia go lub po prostu zawieszenia na czas bliżej nieokreślony. 
Wiem, że i może wam się to podoba ale nie powiem żebym ja była zadowolona z tego co tu piszę.
Początek może i wciągający ale teraz to już nic nie trzyma się kupy...
Och nie wybiegam w przyszłość!
Kocham! :)