Rozdział 77 ,, Kochasz go? ''

* Muzyka *

- Starsza siostra?- zapytałam nie wiedzą czy dobrze usłyszałam

- Tak.- uśmiechnęła się zdejmując obcisły żakiet- Spotkaliśmy się przypadkiem. Nawet nie wiedziałam, że jest on w Berlinie a co dopiero z Tobą.

- Że co proszę?

- Słyszałam wiele dobrego o Tobie i jakoś nie mogłam uwierzyć, ze jesteście tutaj ze sobą i mieszkacie razem.

Spojrzałam na nią krzywym wzrokiem.

- Z Tobą porozmawiam jutro- zwróciłam się do chłopaka- Wybaczcie ale jestem zmęczona- rzuciłam i poszłam do sypialni.

Czego ja jeszcze o nim nie wiem?!

Jak się okazało Dina mieszkała całkiem niedaleko nas. Will nie widział jej spory czas więc rozumiałam to, że spędza z nią każdą wolną chwilę, ale… Przez to ja czułam się zaniedbywana. Jakaś cząstka mnie domagała się tej uwagi, którą zwracała na siebie dziewczyna. Było to dosyć dziwne uczucie. Być zazdrosnym o siostrę swojego… chłopaka? No w każdym razie partnera jakiegoś typu. Chciałam się go wyzbyć ale z każdym dniem… ono się pogłębiało a ja wpadałam w szał- dosłownie.

Siostra Will’a była naprawdę bardzo miła, urocza i pomocna. Gdy chłopak wychodził do pracy ja zostawałam z nią w domu i godzinami słuchałam o chłopaku. Widać było, że bardzo jej go brakowało. Nie rozumiałam tylko tego dlaczego tak rzadko się widywali. Ona jako nauczycielka wcale nie zarabiało mało więc nie było problemu z przylotem do Londynu no a jakby nawet nie to przecież normalne rodziny spędzają ze sobą święta, tak?

Gdy zapytałam się jej dlaczego tak było skrzętnie ominęła temat zaczynając rozmawiać o mnie i o moich planach na przyszłość.

- Póki co chcę urodzić zdrowe dziecko. Na tym najbardziej mi zależy. Co potem? Wszystko się okaże w swoim czasie. Może uda mi się odnowić kontakt z rodziną? Kto to wie..

- Powiedz mi…- mówiła językiem angielsko- niemieckim- Dlaczego uciekłaś z domu?

- Wiesz…Naprawdę nie chcę o tym rozmawiać.- skrzywiłam się

- No to może tak. Dlaczego nie powiesz ojcowi dziecka, że będzie ojcem?

- Dina… On tego nie zrozumie. On nawet nie wie gdzie jestem, czy żyję i jak się mam a co dopiero mówić mu o dziecku.- zaśmiałam się nerwowo- Nawet sobie tego nie wyobrażam wiesz?

- Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że nadejdzie w końcu ten dzień w którym on się dowie o dziecku? Jeśli nie od Ciebie to od innych.

- No to wtedy będę miała powód do zmartwień.- spojrzałam na nią- póki co nie mogę narzekać. Will.. On jest nieobliczalny.

- Kochasz go?- zapytała po kilku sekundach ciszy

- Willa?- zaśmiałam się- Sama nie wiem co czuję. Uwielbiam spędzać z nim każdą wolną chwilę, on jak nikt potrafi mnie rozśmieszyć i podciągnąć na duchu ale… w moim sercu zawsze pozostanie Niall. Nie ważne co zrobiłam, nie ważne co on zrobił. Kocham go i już Dina. Nie chcę tego uczucia ale… wydaje mi się, ze ono przybrało na sile. Naprawdę…

- Nieźle.- zauważyła.- Mieszkać z jednym facetem a kochać drugiego.- roześmiała się- Ty to dziewczyno masz tupet! Nie każda ma tak dobrze!

- Jednak wolę stabilizację w życiu.- wstałam by zrobić herbatę- Napijesz się ze mną?

- Tak, chętnie.- dziewczyna wstała od stołu i podeszła do mnie.- Może Ci pomogę?-

- Jestem w ciąży a o ile mi wiadomo to nie choroba- uśmiechnęłam się- Ale jeśli będziesz na tyle uprzejma wyjmij kubki z pierwszej szafki po lewej.- dziewczyna zrobiła to o co ją poprosiłam.

Nagle poczułam delikatny ruch pod powierzchnią brzucha.

- Dziwne…- szepnęłam łapiąc się za brzuch

- Co się dzieje?- dziewczyna znalazła się tuż przy mnie. Wyraz jej twarzy wyrażał zakłopotanie, zmartwienie i strach

- Wydawało mi się, że poczułam coś… coś wewnątrz mnie.

- Skurcz? Może zadzwonię po karetkę?- z każdą upływającą sekundą jej przerażenie rosło

- Nie, nie.- wybiłam jej ten pomysł z głowy- To był bardziej delikatny ruch dziecka- uśmiechnęłam się wiodąc dłonią po gładkim swetrze

- Ale z Ciebie szczęściara!- rzuciła dotykając mojego brzucha.- O!- krzyknęła gdy malec ponownie się przesunął- To musi być niesamowite uczucie, prawda? Czujesz je wewnątrz siebie ale nie widzisz… - dźwięk oznajmiający wrzenie wody przerwał nam rozmowę.

- Kochana…- zaczęłam postawiwszy kubki przed nami- To wszystko jest bardziej skomplikowane niż myślisz…

- No to na co czekasz? Mamy przed sobą cały, długi wieczór- zachęciła mnie do rozmowy swoim promiennym uśmiechem.

I tak cały wieczór upłynął nam na wspominaniu i opowiadaniu o czasach gdy było znacznie lepiej niż dotychczas.

Dni przelatywały mi przez palce. Od kiedy Dina wróciła do pracy stałam się wyjątkowo samotna. Will wracał późno do domu praktycznie wtedy gdy kładłam się spać a jeśli wracał wcześniej to zaraz zamykał się w swojej pracowni i siedział tam Bóg wie ile.

Nie chciałam by tak się przemęczał. Przecież jesteśmy tylko ludźmi i to normalne, że mamy granice wytrzymałości…

Chciałam przemówić mu do rozsądku, chciałam by chociaż na chwilę odetchną od tego zgiełku chociażby rozmawiając ze mną przez te kilka minut, ale… To wszystko było niczym grochem o ścianę. Tysiące próśb, gróźb spływało po nim niczym woda po kaczce.

Gdzieś wewnątrz mnie budziła się troska i ogromna obawa o tego chłopaka. Ktoś w końcu musiał się o niego martwić a jak nie ja to kto?

Samotne wieczory wywoływały u mnie nastrój przygnębienia, smutku i tęsknoty… Tak, tęsknoty za Niall’em, chłopakami… za tymi dniami gdy wszystko było idealne, mogłam się przytulić do blondyna kiedy chcę, usłyszeć jak bardzo mnie kocha… Will rzadko używał takich słów jak miłość, jesteś piękna, cudowna i och ahh.

Jedyną rzeczą jaką brakowało mi w tym niemieckim środowisku był brak zainteresowania mną, moją osobą… Czułam się nijak…

Monotonne wpatrywanie się w okno wpłynęło na zmianę pogody.

Wraz ze zmianą aury przyszła zmiana miesiąca i mieliśmy grudzień. Pierwsze dni zimowego miesiąca były obfite w opady białego puchu.

I wtedy po raz pierwszy od bardzo dawna uśmiechnęłam się sama do siebie. W końcu nastała jakaś zmiana i po przykrym okresie gdy za oknem było szaro, buro i nijako zrobiło się kolorowo i co dosyć niespodziewane słonecznie.

Nie zważając na gęste płatki śniegu tuż po śniadaniu ubrałam się i ruszyłam by w końcu zrobić coś ze sobą. Postanowiłam odwiedzić fryzjera, kosmetyczkę i w końcu uzupełnić lodówkę czymś zjadliwym. Przesadna dbałość Will’a o moją osobę wyrażana była w kupowaniu dużej ilości ,, zdrowego ‘’ jedzenia, które nie okłamujmy się, nie podchodziło zarówno mi jak i jemu.

Plan na dzisiaj? Zrobić dobry, domowy obiad. I nie ma że praca! Wieczór należy do nas!

- Już jestem.- usłyszałam zmęczony głos- Jesteś?

- Tak, jestem.- uśmiechnęłam  się wychodząc mu naprzeciw- Jak minął dzień?

- Dobrze.- rzucił. Wyprostował się i przeszedł obok mnie obojętnie, ale nagle stanął, odwrócił się i spojrzał na mnie dziwnie- Co Ci w głowę?

- Nie podoba się?- dotknęłam mimowolnie włosów

- Nie, nie! Bardzo Ci ładnie w tym kolorze i tym upięciu.- poprawił się- Ale skąd to wszystko?

- Postanowiłam nie siedzieć kolejnego dnia w domu więc wyszłam.- chwyciłam jego chłodną dłoń- Dzisiaj jeste wieczór wolny od pracy- wskazałam na stół elegancko nakryty- Spędzamy ze sobą stanowczo za mało czasu a to się odbija na naszej relacji. Chcę aby pomiędzy nami było… Dobrze Will. Zależy mi na tym.- spojrzała na niego. To stanowczo nie był chłopak, który zawrócił moim życiem. Było wręcz przeciwnie. Zbladł, schudł, cera stała się ziemista a obecne niegdyś w oczach iskierki szczęścia znikły bezpowrotnie.- Proszę.- ścisnęłam go mocno za rękę

- Przepraszam.- powiedział. Nagle mocno mnie przytulił do siebie.- Po prostu chcę byś nie musiała martwić się o kolejny dzień…- wtulił się we mnie całym ciałem

- Will… Kochany…- łzy stanęły mi w oczach- Proszę Cię.. za niedługo urodzę, pójdę do pracy i będzie dobrze.- pogłaskałam go po plecach- W końcu muszę odpracować to co dałeś mi Ty…

- Głupiaś!- krzyknął uśmiechając się- Przecież jesteśmy razem, to wszystko jest NASZE. A o powrocie do pracy możesz pomarzyć. Moja dziewczyna jest niczym księżniczka- pocałował mój policzek- To co dzisiaj jemy?- zapytał się odklejając się ode mnie.

Czy to nie było to czego potrzebowałam w życiu?

Prawdziwy dom, rodzina, dziecko…

Wszystko układałoby się w jedną, mądrą całość gdyby nie chłopak o blond włosach….

Cześć wam moje kochane!

Cieszę się, że są wśród was takie, które komentują i wyrażają swoją opinię :) Co mnie zdziwiło? Mój plan sie powiódł! Każda z was jakoś nie przepada za Will'em, a takie właśnie było moje założenie ;) Już za niedługo coś sie zmieni. To mogę wam obiecać!

Jak same widzicie rozdziały marne ale zawsze coś. Pisałam go dzisiaj w szkole na matematyce, więc przepraszam za brak logiki gdzieniegdzie :)

Jutro robię wypad do Częstochowy, przeboleję sterczenie w poczcie sztandarowym przez 2 godziny i w nocy powrót. Ahhh.... Życie maturzysty!

Buziaaaaki! :* :*