Rozdział 79 ,, Powrót ''

* Muzyka *

Nie potrafiłem a raczej nie chciałem uzmysławiać sobie tego co powiedziała przed chwilą Valery… Chociaż w sumie nie Valery bo przecież ona… No właśnie. Kim ona teraz była?

Jej słowa non stop rozbrzmiewały w mojej głowie. Nie wiem czy ona sobie tylko żartowała, czy chciała wzbudzić we mnie poczucie zazdrości ale… Niall…

Boże…

Szybko wturlałem się pod łóżko zgodnie z tym co powiedziała dziewczyna. Myśli przebiegały przez mój umysł jak szalone, ale nie to stanowiło największy problem. Największym problem było to jak nakłonić Vally do powiedzenia Niall’owi, że będzie wkrótce ojcem.

Nie będzie to łatwe zadanie. Powiedziałbym wręcz, że będzie to cholernie trudne. Znając charakter dziewczyny, jej ogromny upór i wewnętrzne zaparcie minie sporo czasu…

A wtedy może być za późno. Wtedy ten cały Will może wbić się w rolę tatusia….

Vally jest taka naiwna. Taka głupia i naiwna! Ścisnąłem dłonie w pięści. Przecież każdy wie, że przez całą jej przeszłość ona lgnie do każdego kto okazuje jej trochę sympatii, daje złudne poczucie bezpieczeństwa a co najgorsze to wszystko ma na celu odsunięcie jej od tego co tak naprawdę się liczy- od rodziny i przyjaciół, którzy na nią czekają.

Ona nie zauważała tego co chłopak z nią robił. Była mu posłuszna niczym służąca a on co? Kto normalny zostawia chorą dziewczynę w szóstym miesiącu ciąży. Odpowiedź sama się nasuwa: palant Will.

- Will?- zapytałam przerażona obecnością osób trzecich w pomieszczeniu- To Ty?- zapytałam a powietrze wypełniło się moim drżącym głosem.

Cisza. Tyle otrzymałam odpowiedzi. Ruszyłam nieśmiało nie wiedząc co może czekać mnie tuż za rogiem. Weszłam do salonu, który spowity był w mroku. Oczy, które nie były przyzwyczajone do ciemności nie rozpoznawały kształtów ani czegokolwiek na mojej drodze. Dotykając chłodnej ściany odnalazłam włącznik prądu i świadoma tego co może się stać zapaliłam światło.

- Szlag!- zaklęła postać stojąca przy szafce z dokumentami chłopaka

- Will?- zapytałam. Chłopak odwrócił się i niepewnie się uśmiechnął- Co Ty tu robisz? Dlaczego nie jesteś na lotnisku? Co Ty tu robisz po ciemku?

- Ja.. Ja..- próbował wykrzesać z siebie słowa- Wróciłem po paszport.- rzucił ściskając w dłoni jakiś papier. Ruszył natychmiast do sypialni.

- Stój!- krzyknęłam- Po paszport tak?- zapytałam gdy chłopak odwrócił się do mnie twarzą- Serio Will?- pokiwałam głową- Mógłbyś nauczyć się kłamać wiesz? Sama pakowałam Ci dokumenty do torby.

- Lena ja…- spuścił głowę w dół- Właściwie to… - upchnął kartkę w kieszeni płaszcza- Mam co chciałem.- powiedział ruszając do sypialni. Ogarnęło mnie przerażenie. Każda cząstka mnie została sparaliżowana na kilka sekund. Odetchnęłam dopiero z ulgą gdy ujrzałam chłopaka wychodzącego z pokoju i kierującego się do drzwi.- Zamykam drzwi. Nie chcę by ktoś mi Ciebie ukradł- dziwnie się uśmiechnął i wyszedł. I wtedy po raz pierwszy pomyślałam, że on coś przede mną ukrywa.

- Co to miało być?- zapytał mnie Zayn gdy tylko weszłam do sypialni i zamknęłam drzwi. Nie odpowiedziałam mu tylko zakopałam się pod kołdrą. Ogarnął mnie strach, ogromne poczucie, że mogę być w niebezpieczeństwie a do tego Zayn wiedział… Wiedział, że Niall jest ojcem dziecka.

- Valery? Wszystko dobrze?- zapytał ponownie odchylając kawałek materiału z mojej twarzy- Czy on… Jezu kobieto powiedz mi, że on w stosunku do Ciebie życzliwy. Inaczej mu…

- Jest.- powiedziałam przerywając jego dość niecne plany.- Akurat on jest w stosunku do mnie ok.

- No nie wiem… Nie wiem czy Ty czasami nie oszukujesz mnie. Powiedz mi… Co on ma takiego w sobie, że wolisz go ode mnie, od nas?

- To nie tak Zayn.- usiadłam- Po prostu on jako jedyny był przy mnie gdy nie było obok mnie Niall’a, gdy nie było was.

- A czy dałaś nam możliwość by być przy Tobie? Nie!- wybuchł mulat- On Cię zmienia. Czy Ty tego nie widzisz? Czy Ty nie widzisz tego, że on ma na Ciebie zły wpływ?

- Przestań!- chłopak powoli wytrącał mnie z równowagi- Nie masz prawa tak mówić. Nie wiesz jak się czuję, nie wiesz przez co przechodzę, nie wiesz nic!

- O tak. Nie wiem nic, to prawda. Moja jedyna przyjaciółka, która była dla mnie całym światem nagle z dnia na dzień ucieka z domu, wyjeżdża z państwa a z kim? Z jakimś nędznym modelem, który….

- Który co? Który dał mi dach nad głową? Który odwlókł mnie od decyzji usunięcia ciąży? To chciałeś powiedzieć?- rzuciłam wstając- Proszę Cię Zayn przestań rzucać niejednoznaczne oskarżenia… Idę do toalety a Ty masz się uspokoić.- powiedziałam i wyszłam. Nie sądziłam, że po tak długiej rozłące będzie między nami aż tak dziwnie.

Dochodziła północ a my nadal nie potrafiliśmy zlikwidować dzielącej nas ściany. Próbowałem jak mogłem. Z każdą mijającą sekundą miałem wrażenie, że to już koniec. Posunąłem się w swoich osądach zbyt daleko ale… Miałem ku temu podstawy. Z chęcią powiedziałbym co zobaczyłem gdy chłopak wszedł do sypialni, ale… Wiedziałem jak ona dużo przeszła, jak wiele poświęciła by znaleźć namiastkę co prawda złudnego, ale zawsze jakiegoś poczucia bezpieczeństwa.

- Valery… - zacząłem- Poddaje się. Skoro chcesz by tak było, dobrze. Wychodzę teraz stąd, znikam z Twojego życia, ale… Ale musisz wiedzieć, że wyjawię Twoją tajemnicę Niall’owi. Tyle jestem mu dłużny.- skończyłem i zacząłem odchodzi w kierunku przedpokoju gdy dziewczyna odwróciła wzrok od roztańczonego ognia w kominku

- Zayn proszę wróć.- przesunęła się na kanapie jakby robiąc dla mnie miejsce- Zostań.-

- A czy ma to sens?

- Oczywiście.- odparła.- Chcesz znać prawdę czy nie?- zaintrygowany usiadłem obok niej.

- Tylko raz się z nim przespałam…- zaczęła lekko speszona

- Ja naprawdę nie muszę znać szczegółów waszego życia seksualnego…-

- Spałam tylko raz z nim Zayn.- kontynuowała jakby nie było poprzedniego zdania.- I to wystarczyło bym zaszła w ciążę. Często się zastanawiam jakby wyglądała nasza przyszłość gdybym nie uciekła, gdybym was nie zostawiła, ale wtedy pojawia mi się przed oczami Meg i wiem, że nie mogę wrócić. To jest jasne jak słońce, że Niall powinien wiedzieć o dziecku, ale… Proszę zrozum mnie i moje zdanie. Nie mogę mu tego wyjawić. On teraz ma inne życie, inne sprawy, nie ma w nim mnie i jakoś sobie radzi. Wyobraź sobie co by się stało gdybym nagle zjawiła się przed waszym domem z brzuchem i oznajmiła mu, że to jego dziecko….- spojrzała na mnie- Wszystko by runęło. Wyjechałam bo nie potrafiłam powiedzieć Niall’owi, że nie dla mnie nasz związek… Kochałam go Zayn i nadal kocham ale moje zaufanie do niego… Ono zostało zniszczone i naprawdę trudno było mi patrzeć na niego i po prostu tam być.

- Teraz już wszystko rozumiem…- powiedziałem gdy nagle wszystko rozjaśniło mi się w głowie- Nie chciałaś żyć tak jak to było dawniej… Sprawa z …

- Tak, powróciła do mnie sprawa z Olivierem. Bałam się, że Niall też się taki stanie i o… Uciekłam gdy nadarzyła się okazja. A, że byłam naprawdę blisko z Will’em to sądziłam, że te kilka dni, które zamieniły się w miesiące coś wniosą do mojego życia. A teraz?- potrząsnęła głową- Boję się go. Dzisiaj po raz pierwszy coś uderzyło mnie, że on może nie być ta osobą za którą się podaję.- pokręciła głową jakby negowała swoją wypowiedź- Absurd, czysty absurd.

- Jadąc tutaj chciałem Cię namówić byś ze mną wróciła.- zacząłem swój monolog.- Chciałem Cię odzyskać bo dlaczego On może mieć Ciebie dla siebie całą a żaden z nas nie wiedział do tej pory czy żyjesz? Wiem. Jestem okropnym egoistą, ale nadal uznaję, że miejsce każdego z nas jest tam gdzie jego rodzina i przyjaciele. Nie wiem jaki rodzaj relacji wiąże Cię z nim, ale…- złapałem ją za dłoń- nie podejmuj pochopnych decyzji.- spojrzałem jej głęboko w oczy. Dziewczyna nie mówiąc nic przysunęła się i mocno we mnie wtuliła. Dobiegł mnie zapach typowy tylko dla niej… Zapach waniliowego balsamu do ciała…- Chcę byś była szczęśliwa. I jeśli jesteś szczęśliwa z nim zniosę to, ale… Niall w końcu musi dowiedzieć się o dziecku.

- Wiem.- wyszeptała- Tylko boję się jego reakcji. Boję się, że….- urwała- W sumie nie mam się czego obawiać. Przecież nie ma już między nami nic…

- Otóż to..

- Kiedyś mu powiem, ale teraz nie czas na takie decyzje. Teraz muszę cieszyć się tą chwilą.- uśmiechnęła się patrząc na mnie

- W sumie to zarezerwowałem pokój w hotelu na dwa dni więc…

- W jakim hotelu?! Zwariowałeś! Śpisz tutaj i nie ma żadnego ale!- powiedziała ze złością, która przez chwilę zagościła w jej oczach- Wolisz spać tu czy w sypialni?

- Jeżeli muszę to… Chcę spać tu. To Ty musisz mieć wygodę i pewnego rodzaju komfort- odparłem ciesząc się w duszy, że dziewczyna tak zareagowała.

- Pozwoliłabym Ci spać ze mną ale ze względu na to, że jestem jedną wielką zarazką musisz zadowolić się wygodną sofą- uśmiechnęła się ponownie kładąc swoją głowę na moich kolanach. Kilka minut wystarczyło by uległa zmęczeniu wypisanemu na jej twarzy. To był bardzo długi i męczący dzień. Dziewczyna zasnęła bez najmniejszego problemu.

Zaniosłem ją do sypialni, przykryłem kołdrą i z uśmiechem na twarzy wycofałem się do salonu. Próba zaśnięcia nie dawała żadnych efektów. Wszystko co udało mi się zauważyć w przeciągu tych kilku sekund kiedy Will był w sypialni dało mi sporo do myślenia. W tym momencie wiedziałem, że chłopak pała się czarnymi interesami ale nie miałem pojęcia, że moje przypuszczenia okażą się tak słuszne i celne.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję ;*