Rozdział 1. ,, Wielkie nadzieje"

,,Ten dzień wprowadził do mojego życia wielkie zmiany. Ale tak dzieje się w życiu każdego człowieka. Przypomnijcie sobie taki jeden dzień, który zaważył na Waszym życiu. Przerwij na chwilę Ty, który to czytasz, i pomyśl o długim łańcuchu złotych czy żelaznych ogniw, cierni czy kwiatów, które by nigdy Ciebie nie oplątały, gdyby nie było jakiegoś jednego ważnego i pamiętnego dnia w Twoim życiu...’’
                                                                     Charles Dickens, Wielkie Nadzieje

Tak, ten dzień był niewątpliwie dniem wielkich zmian w moim życiu. Można zaryzykować stwierdzenie, że to  wczorajszy dzień- dzień moich 17. urodzin- był tym dniem, w którym wszystko się zmieniło, wywróciło do góry nogami.
Otóż wczoraj gdy wraz z moją rodziną ( czytaj babcia, brat, pies) celebrowaliśmy ten jakże wyjątkowy dzień babcia podarowała mi najwspanialszy prezent na świecie- podarowała mi nowe życie. Ale jak to nowe życie? Przecież mnie powtórnie nie urodziła… Mówiąc nowe życie mam na myśli nowy dom, całkowicie inną dzielnicę Londynu i całkowicie innych rodziców. To właśnie ona stała się moją papierową mamą- adoptowała mnie i mojego brata. Co prawda raz, zeszłej wiosny, jakaś kobieta przeprowadzała ze mną rozmowę w szkole ale nie sądziłam, że babcia walczy o to aby odebrać mamie prawa rodzicielskie.
Nie żałowałam, że muszę opuścić tę ruderę. To miejsce zawsze będzie mi się kojarzyło z bólem i wieczną meliną. Nie mogłam do tego dopuścić aby mój bart dorastał w takim środowisku.  Marzyłam o tym aby któregoś dnia wyjść stąd i tu więcej nie wrócić. Mówisz masz…
- Charlie pośpiesz się! Zaraz babcia po nas przyjedzie- poganiałam brata w pakowaniu rzeczy. Co prawda nie miałam ich zbyt wiele ale brat nie mógł się obejść bez wszystkich maskotek i różnych zabawek. – Zostaw to. Tam kupimy nowe. Zobaczysz wszystko się ułoży- przytuliłam chłopaka i zaczęłam płakać. Gdzieś w głębi serca kochałam matkę i żałowałam, że to kończy się w takim sposób ale ona nie była dla nas już matką. Otarłam łzy i weszłam do pomieszczenia, które miało służyć jako kuchnia.
Matka leżała na ziemi z opróżnioną butelką po wódce. Była brudna, śmierdząca i wyglądała niczym bezdomna osoba. I ktoś taki miałby wychowywać dwójkę dzieci?! Uczuć ich co jest dobre a co złe? Uczuć i wrażliwości i pozytywnego nastawienia do świata?!
Nie chcąc dłużej przesiadywać w tym domu podniosłam do góry obluzowaną deskę w podłodze. Było to jedyne bezpieczne miejsce w tym domu, było to jedyne bezpieczne miejsce na przechowywanie oszczędności. Swoje miejsce znalazły tu pieniądze z urodzin, pierwszej komunii, zdania egzaminów a nawet za wygrany konkurs. Odkładałam tu każdy grosz z nadzieją na to, że uda mi się znaleźć jakiś kont dla mnie i dla brata. Wyjęłam pieniądze i pośpiesznie włożyłam je do zniszczonej torebki. Może babcia kupi mi nową?

- Chodź szkrabie. Jedziemy do nowego domu- chwyciłam za rękę stojącego w drzwiach kuchni chłopaka
- A co z mamą? Będziemy ją odwiedzać?- zapytał. Chciałam mu powiedzieć co o niej sądzę ale to jeszcze dziecko i nie zrozumie…
- Charlie… - kucnęłam aby móc spojrzeć bratu w oczy- Mamusia Cię kocha ale ona już nie może się nami opiekować. Jest chora i jeśli tylko wyzdrowieje to od razu przyjedziemy i ją odwiedzimy, dobrze?- zapytałam
- Dobrze. – chłopiec przytulił się do mnie i ku mojej radości opuściliśmy raz na zawsze to okropne miejsce.

Niedziela, 23 kwietnia
Ten dzień powinien być najszczęśliwszym dniem w moim życiu. Właśnie tak sobie go wyobrażałam. Porzucę dotychczasowe życie i wyruszę na drugi koniec Londynu w poszukiwaniu szczęścia. Czuję się rozbita, przerażona i zagubiona.
Jedziemy już od dwóch godzin i każde moje pytanie o to czy długo jeszcze będziemy jechać kończy się zawsze tak samo: Już niewiele nam zostało.
Ciekawość miesza się z ekscytacją. Zastanawiam się jak teraz moje życie będzie wyglądać. Ciekawi mnie to do jakiej szkoły zapisała mnie babcia, jak będzie wyglądać mój pokój i czy w ogóle go będę mieć no i… Zastanawia mnie to jak mama będzie żyła bez nas. Wiem, że taki człowiek jest w stanie zabić za butelkę wódki ale to właśnie ona dała mi życie i to właśnie ona pozwoliła mi żyć…
Ale co to za życie…
Pamiętam jak na moich 9. urodzinach przyszła do domu kompletnie pijana i rzuciła się na tatę. Wszyscy, którzy przyszli do mnie na przyjęcie urodzinowe uciekli z piskiem i płaczem. Od tamtej pory nikt się do mnie nie odzywał. Wszyscy mnie unikali i naśmiewali się ze mnie. Gdy dostałam się do liceum myślałam, że jakoś ludzie mnie zaakceptują a ja w końcu znajdę osobę, której będę mogła powiedzieć co czuję… Jednak i tu życie postanowiło mnie rozczarować i zesłało na mnie grupkę dziewczyn, które znęcały się nade mną. Gdy w końcu nie wytrzymałam i opowiedziałam o tym wychowawcy ten machnął na to ręką i wyszedł z klasy podając mi tylko chusteczkę abym nie zapaskudziła mu biurka krwią.
Mam nadzieję, że teraz gdy wszystko w jakiś dziwny sposób zaczęło się układać spotkam osobę godną zaufania.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Podoba się? Proszę powiedzcie coś bo jeszcze nie jest za późno na to aby to wszystko usunąć....
Pozdrawiam, Magda xx