Rozdział 8 ,, To banany więdną?"

Idąc korytarzem przeczesywałam mokre włosy palcami lewej ręki. Ciągle nie mogłam uwierzyć  w to, że ona mnie popchnęła do tego basenu. To było straszne. Do tej pory czuję sam chlorowanej wody w ustach oraz strach przed śmiercią.
Spoglądam w szybę i widzę siebie, bladą jak kreda z wielkimi, czarnymi źrenicami, które wypełniają praktycznie całe oczy. Wyglądam jakby się naćpała.
Spoglądam w kierunku wielkich drzwi w których znika większość osób. Jest tam, stoi oparty w siwym swetrze z rękoma w kieszeniach. Każda, dosłownie każda dziewczyna rzuca mu zalotne spojrzenie jednak on ich nie odwzajemnia i wpatruje się z lekkim uśmiechem na twarzy we mnie. Wygląda tak pociągająco, że nie mogąc się oprzeć uśmiecham się lekko i rzucam w jego stronę tylko jedno spojrzenie. Po chwili opuszczam wzrok i idę wpatrując się w podłogę myśląc jak się przywitać. Hej?, Cześć?, Witaj?nieee… To wszystko takie proste, przestarzałe i nudne. Może po prostu zapytać jak minął dzień? Nieeee…. To nie przejdzie.
Nie mam czasu na namysły bo z każdą chwilą jestem coraz bliżej. Po chwili widzę czubek jego butów i podnoszę wzrok. Spogląda na mnie swoimi dużymi oczyma i uśmiecha się. Jest to najpiękniejszy uśmiech jakim obdarował mnie kiedykolwiek mężczyzna.
- Witaj Zayn- mówię odwzajemniając uśmiech. A jednak WITAJ wygrało.
- Ślicznie wyglądasz w tych mokrych włosach- mówi dotykając kilka luźno zwisających pasm obok mojej twarzy. Przyprawia mnie to o ciarki ale nie daję tego po sobie poznać
- Idziemy? Jestem bardzo głodna- mówię dotykając się do brzucha, który powoli zaczął dawać o sobie znać. Chłopak chwycił moją dłoń i weszliśmy do pomieszczenia w którym jak nigdy była zgromadzona niemal cała szkolna społeczność. Na moment ustały dźwięki sztućców oraz rozmowy. Wszyscy spoglądali wymownie na nas a ja poczułam, że robię się czerwona i puściłam rękę mulata. Po chwili wszystko wróciło do normy a my podeszliśmy do lady i zaczęliśmy nakładać sobie jedzenie.
Postawiłam dzisiaj na sałatkę z pomidorami oraz ogórkiem, wodę z aloesem,  makaron z brokułami a na deser pudding waniliowy. Byłam naprawdę głodna więc moja taca wyglądała jak posiłek dla co najmniej czterech osób.
- Wow. Zjesz tyle?- zapytał Zayn patrząc na moją tace
- No a nie? Lubię jeść a poza tym jestem głodna.- odpowiedziałam- to który to stolik?- zapytałam i rozejrzałam się po Sali
- Ten- wskazał mi miejsce pod ścianą. Dokładnie go widziałam. Póki co nie było tam nikogo więc odetchnęłam z ulgą. Może jednak nie będę musiała poznać jego kolegów?
- Więc gdzie mogę usiąść?- zapytałam. Był to sześcioosobowy stolik więc każdy z nich musiał mieć przydzielone jakieś miejsce
- Siadaj gdzie chcesz- puścił do mnie oczko i usiadł obok okna. Usiadłam naprzeciwko niego i życząc smacznego zaczęłam spożywać posiłek. Nie powiem żeby osoba przygotowująca ten makaron miała chociaż odrobinę smaku więc chwyciłam po sól. Fart sprawił, że Zayn też chciał po nią sięgnąć więc nasze dłonie zetknęły się. Speszona zabrałam rękę i wróciłam do konsumowania beznadziejnego makaronu.
- Weź, nie krępuj się- odezwał się po chwili podając mi solniczkę. Z bezsensownym uśmiechem na twarzy chwyciłam ją i posoliłam zieloną breję.
- Dziękuję- powiedziałam i podałam ją Zayn’owi
- Chcesz się pośmiać?- zapytał mulat. Kiwnęłam głową, że tak- No to patrz- chłopak chwycił solniczkę w dłoń i odkręcił zakrętkę. Poruszał solą znajdującą się w środku i delikatnie, naprawdę delikatnie zakręcając ją odstawił na miejsce- Ktoś będzie miał szczęście- poruszył śmiesznie brwiami- O idzie Lou!- powiedział nieco ciszej na co moje serce odpowiedziała bardzo głośnym biciem. Dlaczego się głupia stresujesz? To tylko chłopak. Ale zapewne ładny chłopak bo do takiej szkoły nie chodzą nie ładni chłopcy.
- Zayn jak ja się za Tobą stęskniłem!- rzucił chłopak i usiadł obok mnie- Widzę, że mamy nowego lokatora, Louis jestem- uśmiechną się przyjaźnie i podał mi dłoń
- Valery- powiedziałam i również się uśmiechnęłam. Wyglądał na miłego i śmiesznego chłopaka
- To ta Valery?- zapytał się Zayna na co chłopak spojrzał wielkimi oczami na mnie i utkwił wzrok w potrawce z kurczaka
- Zatem Valery, podoba Ci się szkoła?- skierował pytanie do mnie pasiasty
- Tak, bardzo. Bardzo mi się podoba- odparłam
- Mokre włosy?- spojrzał za okno- ale nie pada…. Podejrzane….- rozejrzał się dookoła i zaczął wcinać posiłek
- No Panowie, Panowie kogo my tu mamy?- zapytał ktoś siadając obok Zayn’a.- Nowa ładna dziewczyna, Valery tak?- zapytał.
- Tak- odparłam zdziwiona- ale skąd Ty…-
- Ja wszystko wiem, Niall jestem- posłał mi uśmiech i podał dłoń. Odwzajemniłam gest i spojrzałam na jego talerz
- WOW, Ty to wszystko zjesz?- zdziwienie miałam wymalowane na twarzy
- To pierwsze danie. Musze jeszcze koniecznie spróbować tych klopsów tylko nie zmieściły mi się na tacy…- chłopak zrobił smutną minę i zaczął coś gadać o latających owcach. Chyba….
- Prawda Liam?- zapytał. Zaraz… Liama tutaj nie było…. Chyba….
- Tak, tak- odpowiedział chłopak o ciepłym głosie
- To jest Valery- powiedział Louis wymawiając moje imię inaczej niż inni. Poruszył znaczącą brwiami po czym chłopak siedzący obok niego spojrzał na mnie
- Dobrze Cię w końcu poznać. Witaj Valery, jestem Liam- czy oni wszyscy muszą być tacy sympatyczni?
- Mi Ciebie również miło poznać- uśmiech nie schodził mi z twarzy. Przysłuchując się ich rozmowom co chwilę wybuchałam śmiechem.
- Sól, dajcie mi sól- zażądał chłopak o blond włosach. Nie! Nie! Nie sól! Zayn spojrzał na mnie a ja nie mogłam uwierzyć, że jest w stanie zrobić coś takiego swojemu przyjacielowi
Chłopak przekrzywił solniczkę i….. BACH! Cała zawartość znalazła się na jego makaronie.
- Co u licha?!- zaklął a wszyscy wybuchli śmiechem łącznie ze mną. Chyba śmiałam się najgłośniej z nich bo po chwili oni patrzyli dziwnie na mnie
- No co?- zapytałam
- Dlaczego ona śmieje się jak ja?- zapytał blondyn nie zważając na swoje danie- I je tyle ile ja?-
- Spokojnie Twoje klopsy są bezpieczne, nie jem mięsa- powiedziałam ciągle się śmiejąc
- Wegetarianka?- zapytał Liam. Kiwnęłam głową, że tak
- Ale co to jedzenie bez mięsa.. Ciągle tylko warzywa i makarony ble…. A to- wskazał na moją tacę- to króliki jedzą o!- powiedział wielbiciel klopsów
- To jest dobre. Sam spróbuj- podstawiłam przed nim talerz z makaronem. Chwycił jedną nitkę i posmakował
- Faktycznie dobre ale na dłuższą metę nic z tego- wszyscy zaśmiali się
- Słuchajcie! Słuchajcie!- ktoś podbiegł do naszego stolika- Wyrzucają Becky Grey ze szkoły!- przy stoliku zrobiło się lekkie zamieszanie a ja nie zważając na newsy próbowałam dosięgnąć mój makaron- To przez tę nową dziewczynę….-
- Jeah!- krzyknęłam gdy dostałam swoją miskę. Wszyscy obecni przy naszym stole spojrzeli na mnie
-…. Która siedzi przy naszym stole?- zapytał a ja spojrzałam na niego
- To Ty- wyszeptałam nie mogąc uwierzyć, ze tak szybko go spotkałam- To Ty…- spoglądałam na niego niczym na obrazek
- Zaraz co to znaczy To Ty?- wtrącił Liam- W co Ty się znów wpakowałeś Styles?-
- W nic. On dzisiaj uratował mi życie i nawet nie powiedział ja ma na imię…- spojrzałam w stronę chłopaka. Wysunął dłoń w moją stronę i powiedział cholernie seksownym głosem
- Harry- uśmiechnęłam się
- A więc Harry, jesteś moim bohaterem- uśmiechnęłam się. Zajął miejsce obok mnie i obydwoje z Louisem zmiażdżyli mnie w uścisku
- Ou… To ja może się przesiądę…- zaczęłam ale powiedzieli nie trzeba jest ok. Po chwili opowiedziałam reszcie jak to dzisiaj było. Gdy skończyłam upiłam pół szklanki wody a reszta zaczęła bić brawo chłopakowi z lokami na głowie. Zauważyłam, że Niall jest smutny więc zapytałam co się stało
- Nie ma już deseru- powiedział smutno. Nie miałam serca więc chwyciłam swój i podarowałam mu go
- To dla mnie?- zapytał z iskierkami w oczach
- Tak, proszę zjedz go, ja wolę jabłko- uśmiechnęłam się
- Chłopcy chyba się zakochałem- spojrzał na mnie a ja poczułam, że znów mam buraczki na twarzy.

- Opowiedz nam coś o sobie- poprosił jak mniemam Liam
- Cóż tu dużo mówić. Jestem Valery, po prostu Valery- speszona opuściłam wzrok na stół
- Skromna Valery- chłopak z wilczym apetytem puścił mi oczko.
- Nie, po prostu moja osoba nie jest warta waszej uwagi, to wszystko- powiedziałam i wstałam – Przepraszam ale muszę zadzwonić. Było miło mi was poznać- uśmiechnęłam się i chwytając tacę wyszłam ze stołówki.
Tak naprawdę nie musiałam do nikogo dzwonić po prostu nie mogłam znieść tej całej sytuacji. Było zbyt miło i jeszcze mogłabym pomyśleć, że mnie polubią a to byłby błąd.
Wyszłam przed budynek szkoły  usiadłam pod rozłożystym kasztanem. Mimo wszystko robiło się coraz cieplej a mi pozostało 25 minut przerwy.
Z każdą chwilą stawałam się coraz bardziej samotna i nieszczęśliwa. Nie potrafiłam się odnaleźć w tym nowym życiu, nie potrafiłam zapanować nad emocjami, które pustoszyły mój umysł. Nie potrafiłam nic…
Jest taki moment, w którym czujesz całkowitą pustkę w sercu i nie potrafisz dokładnie wyjaśnić dlaczego tak jest. Jest Ci cholernie źle i tęsknisz za czymś czego do tej pory nie miałaś. I właśnie tak było w tej chwili. Za czym tęsknię? Tęsknię za tatą, tęsknię za jego ciepłym uśmiechem i mocnym uściskiem w którym jak nigdy czułam się bezpieczna. Tęsknię za jego głosem i zapachem kolońskiej wody. Tęsknię za śmiesznymi anegdotkami i wieczny poczuciem humoru. Po prostu tęsknię za nim całym….
Nagle zapragnęłam zwierzyć się komuś z tego co czuję, co mnie trapi, z mojego całego życia. Zapragnęłam mieć przyjaciela na dobre i na złe. Chciałam mieć kogoś kto po prostu mnie wysłucha i wypowie Wszystko będzie dobrze. Tylko żeby to było takie łatwe. Jedyną osobą, która wydaje mi się warta zaufania jest Zayn ale on ma własne życie i własne sprawy…
Dlaczego życie musi być tak cholernie trudne?!

- Rozchmurz się w końcu Valery. Z uśmiechem Ci jest do twarzy a nie z tym…- chłopak bacznie mi się przyjrzał- a nie z tym czymś co wygląda jak zwiędły banan-
- To banany więdną?- zapytałam chwytając torbę i wychodząc ze szkoły
- Oj dobrze mi wiesz o co mi chodzi. No już, raz, raz! Uśmiech Valery! Jesteś śliczna gdy się uśmiechasz-
- Zayn to nie jest śmieszne, naprawdę nie mam humoru- spojrzałam na mojego towarzysza zatrzymując się tuż przy przejściu
- To może powiedz mi dlaczego?-
- Życie mnie zawiodło- powiedziałam i ruszyłam do przodu. Tak cholernie chciałam mu o tym wszystkim powiedzieć ale nie mogłam. Nie chciałam stracić jedynej osoby, która jest dla mnie miła oczywiście nie licząc czwórki pozostałych wariatów, którzy towarzyszyli mi do końca lekcji.
- Może i tak było niewiele wiem o Twojej przeszłości ale nie warto nią żyć i rozdrapywać stare rany. Teraz jest inaczej. Zamknij poprzednie rozdziały i idź do przodu nie zważając na nic.- uśmiechnęłam się blado do chłopaka i znikłam w drzwiach żłobka.

- Valery!- mały chłopiec przylgnął  do mnie- Gdzie jest Zayn?- zapytał
- Czeka na zewnątrz, leć się ubrać- powiedziałam a chłopiec z językiem na wierzchu pobiegł do szatni.
- Dzień Dobry Pani….- spojrzałam na plakietkę- Pani Thomson. Charlie nie sprawiał problemów?-
- Oczywiście, że nie. Nie ma Pani powodów do zmartwień. W gruncie cieszę się, że jest Pani tutaj. Organizujemy dla maluszków wyjazd do ZOO i kilka innych atrakcji więc jakby Pani mogła…-
- Zapytam babci ale raczej Charlie pojedzie- uśmiechnęłam się do kobiety a ona podała mi plan oraz kosztorys
- A może chciałaby Pani pojechać jako opiekun? Potrzebujemy jeszcze dwóch a póki co chętnych nie widać.-
- Oczywiście a mógłby mój przyjaciel również pojechać? Oczywiście jako opiekun-
- Tak, jak najbardziej. Ale się mi udało- puściła do mnie oczko- Podasz mi wasze dane?-
- A mogę jutro jeśli to nie problem? Troszkę się nam śpieszy-
- Ok., nie ma problemu. Zatem do jutra- pożegnała się ze mną a  poszłam po brata. Zawiązałam mu sznurówki i za rączkę jak przystało na dobrą siostrę wyszła z budynku. Tak jak podejrzewałam Char rzucił się Zayn’owi na szyję. Miło było mi patrzeć na nich, wtulonych w siebie jak bracia….
Ruszyliśmy do restauracji w której wczoraj jedliśmy obiad. Charlie podarował jedną rękę mnie, drugą Zayn’owi i kazał siebie podnosić do góry. Za ciężki to on nie był ale po pewnym czasie zarówno ja jak i mój kolega opadliśmy z sił. W końcu na końcu uliczki dostrzegłam restaurację i odetchnęłam z ulgą.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Proszę was bardzo.
Zaskoczone? Ba ja bardzo. Dziś mam się o wiele lepiej bo wiem, że jutro nie muszę iść do szkoły i siedzieć tam Bóg wie ile wśród fałszywych ludzi.
Któraś z was powiedziała, że tajemniczym wybawicielem Valery będzie Harry. Świetne przewidywanie przyszłości!
Jestem wam bardzo wdzięczna za jakże liczne słowa pocieszenia, które wierzcie lub nie przyniosły mi niebywałą ulgę.
Jak jest teraz? Cholernie zimno :/ Oglądałyście VMA? Ja osobiście skakałam z radości jak chłopacy odbierali nagrody i osobiście to zazdroszczę Katy... Całowała naszych chłopców! Jak ja chciałabym być na jej miejscu... :)
Dobra nie będę się tutaj rozmarzać bo odpłynę. Do rzeczy.
Rozdział pojawi się we wtorek lub czwartek no chyba, że wcześniej uda mi się ogarnąć materiał na sprawdziany to wtedy może środa:P
Jakbyście chciały sie czegoś dowiedzieć wiecie gdzie mnie szukać. A tak w ogóle to macie mój e-mail w razie tzw. godziny ,, W" enjoy17@wp.pl
Pozdrawiam, Magda :)