Rozdział 30 ,, A wiesz…. kręgosłup ćwiczę i takie tam.."

Wyszliśmy z klasy niezwykle dumni z własnego wyczynu. Widziałem, że dziewczyna jest przygnębiona zachowaniem naszego przyjaciela, którego nie byłem w stanie pojąć. Tuż za nami szli chłopcy, którzy śmiali się z jakiegoś żartu. Odwróciłem się i posłałem im mordercze spojrzenie, które pojął tylko Liam. Uciszył resztę i podeszli do nas.

- Valery, kochanie nie martw się. Musisz wiedzieć, że nasz Harry ma czasem takie dziwne.. Odchyły od normy tak to się chyba nazywa… My do tego przywykliśmy i zapewniam Cię, że Ty też w końcu pojmiesz jego system wartości.- zapewnił nią Lou trzymając ją za ramię

- Tu nie chodzi o jego system wartości tylko o tą dziewczynę. Widzieliście ją? Przecież widać, że Harry to chłopak  stworzony do prawdziwej miłości, naturalnej dziewczyny a nie do czegoś takiego…- przygnębienie można było z niej wyciskać, tak była przesiąknięta żalem i swego rodzaju bólem

- Hej… Przecież to jasne, że on z nią nie pójdzie-  Lou posłał mi znaczący uśmiech, który nie wróżył nic dobrego.

- Też tak myśle- dziewczyna otworzyła swoją szafkę w której schowała swoje książki. To właśnie tutaj tak naprawdę się poznaliśmy, to tutaj ją zaprosiłem na spacer.

Gdy Val układała książki w szafce na korytarzy wyrósł, dosłownie znikąd, Harry wraz z tą blond dziewuchą. Gdy tylko zobaczył mnie i nogi Val usiadł na ławce i zaczął namiętnie całować się z dziewczyną. Widząc całe zajście zastawiłem ten widok dziewczynie, która po chwili zamknęła szafkę.

- A Ty co tak krzywo stoisz?- zapytała mnie gdy metalowe drzwi się zatrzasnęły

- A wiesz…. kręgosłup ćwiczę i takie tam..- pomachałem nogą

- I akurat w szkole i wtedy gdy mamy iść do domu?- zapytała mnie podejrzliwie- No dobra w takim razie starczy Ci tej gimnastyki idziemy do domu- przesunęła się w bok i po prostu odwróciła się. Już zacząłem myśleć, że nie zauważyła ich lub puściła to wszystko w niepamięć ale nagle stanęła i potrząsnęła głową. Powoli odwróciła się i zobaczyła ich. Patrzyła przez moment i w końcu Hazza, jak to Hazza. Okazał się być na tyle chamski, że pomachał jej ciągle wpajając się w usta blondynki. Valery najwyraźniej to nie ruszyła bo podniosła rękę i pokazała mu środkowy palec. Zaśmiałem się pod nosem bo co jak co ale ona miała specyficzną dla siebie reakcję na coś ją przygnębiającego.

Po chwili wróciła do mnie i wziąwszy mnie za rękę opuściliśmy szkołę.

Gdy tylko zobaczyłem oddalającą się parę od razu odepchnąłem od siebie blondynkę.

- No… Nie wiedziałam, że aż tak bardzo na mnie lecisz mój drogi…- powiedziała dziewczyna przysuwając się do mnie- Dlaczego wcześniej nie dałeś mi o tym znać?- musnęła swoimi ustami o moje

- Może dlatego, że nie cierpię takich lasek jak Ty?- otrzepałem marynarkę z sypiącego się z niej pudru- Wolę kogoś u kogo w sercu znajdzie się miejsce również dla mnie a nie tylko tak jak w Twoim przypadku tylko dla Ciebie-

- Co?! To co to zaproszenie na bal miało znaczyć?! Co miał znaczyć ten pocałunek?!- wrzasnęła wściekła

- Powiedzmy, że to była pomyłka…- powiedziałem- Przepraszam Cię ale muszę już iść, nie lubię jak mój nauczyciel jogi czeka na mnie- uśmiechnąłem się i spokojnym krokiem zaczynałem iść w kierunku wyjścia

- Nie tak szybko!- pociągnęła mnie za mankiet marynarki- To jej chciałeś się przypodobać co?- zapytała nieco inaczej niż do tej pory- To chyba teraz lekką ją do siebie zraziłeś. Uderz w bardziej celny punkt.- powiedziała uśmiechając się

- Możesz mówić nieco jaśniej?- zapytałem nie rozumiejąc do końca jej wypowiedzi

- Zayn jest dla niej całym światem. Wyobraź co by było gdyby jutro na balu upił się, podeszłaby do niego jakaś dziewczyna i zaczęłaby w dosyć niekonwencjonalny sposób go podrywać. Wtedy mógłbyś się jej przypodobać, zabrać ją stamtąd i w jakiś bardziej szlachetny sposób ukoić jej złamane serce…- mówiąc to oglądała swoje paznokcie…Podniosła swoje błękitne oczy na mnie- Mogę zrobić dla Ciebie co nieco..-

- Co za to chcesz?- zapytałem wyczuwając chęć zemsty

- Nic, powiedzmy, że to będzie taki wyraz sympatii za ten pocałunek.- odwróciła się i odeszła w swoją stronę pozostawiając mnie samego z setką myśli, które tylko utrudniały mi funkcjonowanie.

- Och daj te siatki- powiedział Zayn wychodząc pierwszy ze sklepu do którego wstąpiliśmy w drodze do domu

- Co?- zapytałam wyrwana z zamysłu

- No właśnie o to chodzi.- powiedział lekko podenerwowany i zabrał ode mnie białą reklamówkę z psiakiem- Nie możesz się tak przejmować tym idiotą. Valery zrozum, że on taki jest, nie szanuje kobiet, traktuje je przedmiotowo i robi wszystko by tylko móc się nimi zabawić.- zdenerwowany chłopak chwycił moją rękę tym samym chroniąc mnie przed uderzeniem auta- Co się z Tobą dzieje?!-

- Nie krzycz na mnie. Po prostu mam trochę problemów, Charlie jest chory a ból głowy to wszystko potęguje.- wyjaśniłam pomijając jeden szczegół, który byś może nie był aż taki istotny.

- Problemy?- zapytał przyglądając mi się- Coś z Olivierem?-

- Nie… Wczoraj babcia…- na samo wspomnienie tych przykrych wydarzeń zachciało mi się płakać.- Bo wczoraj jak wróciłam do domu to ona była pijana. Wiem, że to jest błaha sprawa i są poważniejsze problemy ale to dla mnie jest zbyt okropne wspomnienie by przeżywać to wszystko na nowo. Do tego Charlie jest chory. Nie radzę sobie Zayn.- wyjaśniłam. Chłopak zatrzymał się i mocno mnie przytulił, tego teraz potrzebowała, porządnego wsparcia.

- Zayn rozumiesz mnie prawda? Rozumiesz mój strach?- wyszeptałam mu do ucha

- Rozumiem, oczywiście, że rozumiem. Przecież to jest logiczne. Może przesuniemy nasze spotkanie na inny dzień?- zapytał lekko smutnym głosem. Wiem, że wcale nie chciał tego robić ale wiedział, że tak trzeba, że musi się zapytać dla zasady

- Nie Zayn, dziś miał być nasz dzień i taki będzie. A teraz chodźmy bo nie chcę aby zaczęło znów padać- pokazał mu zbliżające się chmury, które z każdą chwilą nieubłaganie się zbliżały. Chłopak pocałował moją rękę, którą następnie chwycił i ruszyliśmy.

Siedziałem u siebie i oglądałem moje zdjęcia wraz z Daniell. Tak bardzo brakowało mi jej w moim życiu, na każdym kroku uświadamiałem sobie, że tak naprawdę to jej poświęcałem najwięcej czasu, którego teraz zrobiło się niesamowicie dużo, nie miałem z kim iść na ten jutrzejszy bal a smutek emanował ze mnie w takiej ilości, że spokojnie mógłbym obdarzyć nim całą planetę i mieć nadal go w zapasie.

Usłyszałem ciche pukanie więc od razu schowałem pod kołdrą zdjęcia. Do pokoju wszedł Niall.

- Cześć- przywitał się niebywale smutnie jak na wiecznie rozśmieszającego nas Niall’a- Jak tam u Ciebie?- zapytał ni stąd ni zowąd

- Ujdzie w tłumie…- powiedziałem dosyć ostrożnie- Coś się stało?-

- Co? Nic, dlaczego miałoby się coś stać?- zapytał mnie pocierając swój nos. Kłamał, kłamał w żywe oczy

- Niall nie kłam, widać, że coś Cię męczy. Mów-

- Nie mam z kim iść na bal. Właśnie dzwoniła do mnie Lisa i powiedziała, że skręciła kostkę i nici z zaproszenia. Jest mi przykro bo jako jedyny nie będę miał pary…- przyznał się ze smutkiem w głosie- I rezygnuję z tego całego balu, nie mam tam po co iść-

- No to razem rezygnujemy bo ja też nie mam z kim iść- powiedziałem mu a on spojrzał dziwnie na mnie

- Ale jak to… Rozstaliście się z Daniell?- zapytał jakby łącząc fakty, nie odpowiedziałem nic…- To już teraz wszystko rozumiem….- pogładził się po brodzie…- Ale wiesz…- położył się na łóżku i wyjął schowane przeze mnie fotografie- Wracanie do tych wszystkich waszych wspólnie spędzonych dni nie przyniesie nic dobrego…- spojrzał na zdjęcia…

Wiedziałem, że blondyn ma rację ale nie mogłem inaczej postąpić, nie mogłem o niej zapomnieć, przestać jej kochać w przeciągu kilku dni i żyć ot tak normalnie jakby nic się nie stało.

- To co? Idziemy jutro gdzieś?- zapytałem chcąc zmienić temat i jakoś rozchmurzyć blondyna

- Nados?- zapytała a ja skinąłem głową na znak zgody. W końcu wieczór spędzony z przyjacielem. Chyba tego mi tak bardzo brakowało.

- No chodź, no chodź, no chodź…- Valery błagała mnie gdy stanęliśmy przed jej domem- Proszę, proszę, proszę, proszę….- zrobiła słodką minę

- Ale Valery…. Ja nie wiem. Może lepiej poczekać aż sprawy między Tobą a babcią będą miały się lepiej….-

- No weź! Przecież przed chwilą było dobrze. No już Panie Malik, idziemy. Raz, raz, raz no chyba, że chce mieć Pan obolały i mokry tyłek- rzuciła dziewczyna

- Obolały i mokry?- zapytałem idąc żwirową dróżką

- Mokry bo zaczyna padać i zrywa się  wiatr a obolały bo Ci go skopię- pokazała mi język i zaczęła biec do drzwi aby je otworzyć i nie czekać na tym dosyć nieprzyjemnym wietrze. – Zapraszam- ruchem ręki wskazała mi pomieszczenie.

- O jesteście robaczki!- powiała nas zadowolona Pani Smith- Chodźcie jedzenie już na was czeka- Valery wyglądała na dosyć zdziwioną. Rozłożyła ręce w geście dezaprobaty i chwyciwszy mnie za dłoń ruszyliśmy do kuchni w której roznosił się niebywały zapach.

- Babciu wychodzisz gdzieś?- zapytała kobietę Valery. Faktycznie jej babcia była ubrana nieco bardziej elegancko, stanowczo nieodpowiednio do robienia obiady.

- Tak. Jakieś 3 godziny temu dostałam telefon od szefa, że dziś przyjeżdżają Ci goście zza granicy, którzy mieli przyjechać za tydzień i muszę jechać do biura na tę całą konferencję no a potem ten bankiet, który sobie odpuszczę. Wiem Valery, że zapewne chcieliście gdzieś iść ale musisz zostać z Charliem. Przepraszam..- postawiła przed nami miskę parującego leczo. Zawołała jej brata, który na mój widok od razu powiesił się mi na szyi i opowiadał o nowych przygodach Pana Biedronki w podwodnym świecie.

- Nie babciu. Idź na ten bankiet, zabaw się tylko nie pij- spojrzałem na nią- Nie możesz swojego całego czasu spędzać w domu, z nami. Idź. Mieliśmy w planach posiedzenie sobie w domu także….- niebo przeszył piorun- nawet pogoda nam nie sprzyja- uśmiechnęła się

- Na pewno sobie poradzicie?-

- Na pewno Pani Smith. Ze mną i z Korneyem na pewno będą bezpieczni- zapewniłem starszą kobietę na co Valery zaczęła się śmiać. Posłałem jej mordercze spojrzenie. Czyżby ona kwestionowała moje zdolności obrończe?!

Kobieta podeszła i pocałowała każdego z nasz w policzek i już jej nie było. Zabraliśmy się za jedzenie.

Charlie prawie spał przy stole gdy jedliśmy przygotowany przez babcię obiad.

- Dobrze się czujesz?- zapytałam wstając i dotykając barta. Był rozgrzany i całkowicie blady.

- Troszkę mi zimno, chce mi się spać i boli mnie gardło…- powiedział a ja wyciągnęłam apteczkę. Od razu podałam mu leki zbijające gorączkę i jakieś witaminy.

- Zayn pomożesz mi?- zapytałam chłopaka gdy usiłowałam podnieść malca

- Jasne- chłopak jednym sprytnym ruchem wziął go w swoje silne ramiona i zaniósł do jego pokoju. Ułożył go na łóżku a ja przykrywszy go kołdrą nakazałam mu krzyczeć gdyby poczuł się gorzej. Chłopiec pokiwał głową i zamknął powieki.

- Szkoda go… Widać że strasznie go to wszystko męczy..- stwierdził Zayn zbierając talerze ze stołu.

- Zapalenie płuc w tym wieku to nie jest nic przyjemnego- powiedziałam wsypując do kubków kakao. Na dworze silny wiatr kołysał koronami drzew, które chyliły się do samej ziemi. Pioruny raz po raz dawały o sobie znać a deszcz uderzał o parapet.

- Chciałem Cię zabrać dziś na piknik ale o….- wskazał za okno- Nici z tego..- objął mnie od tyłu

- No to może zorganizujemy piknik w domu co?- zapytałam

- Pomysł niezły muszę przyznać- pokiwał głową mulat i po chwili szykowaliśmy drobne przekąski, wśród których nie mogło zabraknąć czekolady.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cześć! 

Och cudownie żyć ze świadomością, że dziś piątek i można spać do południa prawda?

Tydzień masakryczny za mną i na prawdę cieszę się, że to już za mną:)

Kolejny nie zapowiada się lepszy ale co mnie nie zabije to mnie wzmocni nieprawdaż? :)

Dzisiaj Andrzejki więc kochane bawcie się jak najlepiej potraficie i oby z tych wróżb wyszlo wam że pokocha was któryś z naszych chłopców:)
No i wiele z was pisze w komentarzach, że nie rozumie tego wszystkiego.... Możecie powiedzieć jaśniej o co chodzi? Postaram sie wyjaśnić :)

Tak, spadam na zabawę więc do zobaczenia!

Buziaki:*