Rozdział 35 ,, No i co Ci to dało?!"

. – Masz Niall- dziewczyna podsunęła mi pod nos swoją tacę z ogromnym kawałkiem ciasta- Nie dam rady- złapała się za brzuch- Mimo wszystko tego obiadu było za dużo- uśmiechnęła się do mnie. Siedzieliśmy w jednej z przytulnych restauracji, gdzie zgodnie z planem miał się odbyć obiad. Większość dzieciaków chciała frytki, które tylko ruszyła i pognała na plac zabaw. Siedziałem przy stole z Valery oraz Charliem, od czasu do czasu spoglądałem na brunetkę, która praktycznie zasypiała. Mimo wszystko wydarzenia ostatniej nocy oraz dzisiejsza męka z dzieciakami dała jej popalić.

- No bo zaraz mi tu coś sobie zrobisz…- powiedziałem łapiąc dziewczynę w ostatniej chwili za rękę.

- Przepraszam, jestem lekko zmęczona.- przetarła oczy i poszła do kasy w celu zakupienia kawy- Mam nadzieję, że to jakoś mnie postawi na nogi- powiedziała trzymając ręce na kubku z którego unosiła się para.

- Ej, za chwilę już jedziemy więc spokojnie, będziesz mogła spać w autokarze- powiedziałem poprawiając jej brata na stanowczo za wysokim krześle jak dla niego

- Wiem ale mimo wszystko musze być przytomna bo przede mną trochę nauki…- dziewczyna się skrzywiła. No tak…. Szkoła to też obowiązek.

Kilka minut po skończonym przez nas posiłku rozległ się dźwięk dzwonka telefonu Valery. Gdy spojrzała na wyświetlacz nie trzeba było słów aby zgadnąć kto do niej dzwoni- dzwonił Zayn. Chcąc dać jej jakikolwiek komfort rozmowy chwyciłem jej barta za małą ciepłą rączkę i posadziłem go na huśtawce, którą zacząłem rytmicznie popychać. Dziewczyna długo się wahała czy odebrać ale w końcu zdecydowała się na coś równie szalonego i rozpoczęła z nim rozmowę.

Każdy z nas spodziewałby się wybuchów złości, krzyków, łez lub po prostu milczenia ale dziewczyna była opanowana, nie zachwiana w swoich poglądach i śmiertelnie poważna. Może i były momenty w których chciała się rozpłakać, rzucić wszystko w niepamięć i po prostu z nim być ale jej charakter na to jej nie pozwalał. Tak bardzo było mi jej szkoda….

- Mogę?- zajrzałem do pokoju mualta gdy blondynka opuściła dom. Chłopak siedział osowiały na łóżku i najwyraźniej analizował wydarzenia ostatniej nocy.

- Ty też chcesz mi prawic kazania na temat jaki to ja byłem okrutny?- jego oczy zwęziły się do minimum, tak, że pozostała tylko mała szpara.

- Nie Zayn, chcę pogadać jak z przyjacielem bo wiem, ze jest Ci ciężko.- powiedziałem wchodząc do pokoju i zamykając za sobą drzwi- Rozumiem Cię bo sam przechodziłem przez coś takiego ostatnio. To nie jest przyjemne uczucie wiedzieć, że ukochana Cię zostawiła ale..-

- Ona mnie nie zostawiła.- przerwał mi chłopak. Nie to, że ja coś chciałem mu uświadomić ale Val raczej… raczej nie wróci do niego…

- Zayn ale wiesz, że… Wiesz. że ją zraniłeś…- wydusiłem sam nie wiedząc po co. Chyba mocno go to zabolało bo wstał i z całej siły uderzył w blat biurka. Wszystko się zachwiało

- Ja nie mogę jej stracić! Wiesz jaki byłem jak odebrała ode mnie telefon?! Stary ja…- objął twarz dłonią jakby chcąc zakryć swój smutek i łzy, które najwyraźniej zebrały się pod powiekami- Kurwa! Może i mi na niej nie zależało tak bardzo ale nie sądziłem, że ona mnie zobaczy z tą dziewczyną a potem z tą drugą… -

- Co?! Coś Ty powiedział?!- krzyknąłem. Nie wierzyłem, ze okaże się on takim gnojkiem, takim niedojrzałym emocjonalnie egoistą- Nie zależało Ci na niej?!- spojrzałem wściekle na niego podnosząc się z łóżka- To po co zacząłeś z nią chodzić?! Po co pytam się?!- chwyciłem za jego koszulę lekko unosząc go do góry- Jak można być takim egoistą Ty pieprzony kretynie!- do pokoju wbiegł Hazza a za nim Louis

- Ej! Liam zostaw go!- krzyknął Lou i chciał nas rozdzielić jednak po chwili zrozumiał, że to nic nie da- Liam spokojnie… To wszystko da się wyjaśnić…- dodał o wiele milszym tonem

- Nic się nie da wyjaśnić. On ją do cholery zdradził a teraz mówi, że nie zależało mu na niej!- spojrzałem na niego ze wściekłością. Ciągle miał ten sam wyraz twarzy- smutek, żal i zabłąkanie. Popchnąłem go na ścianę w którą uderzył z dużą siłą- Nienawidzę Cię rozumiesz?!- jeden silny i porządny ruch ręką w jego twarz a poczułem się o wiele lepiej.- Wypierdalaj z tego domu!- wrzasnąłem najgłośniej jak potrafiłem. Chłopak zasłaniał nos ręką spod której zaczęła wydobywać się krew

- Liam uspokój się!- Harry złapał za moją rękę ale odepchnąłem go z dużą siłą tak, ze chłopak poleciał na kanapę

- Wypierdalaj stąd śmieciu! Dla mnie już nie istniejesz!- Zayn spojrzał po pokoju i chwyciwszy swój telefon opuścił go

- Zayn!- zawołał Lou biegnąc za nim- Zayn daj spokój, to tylko kłótnia. Nie rób tego!- po chwili udało mi się tylko usłyszeć mocne trzaśnięcie wejściowych drzwi a następnie pisk opon na podjeździe.

- No i co Ci to dało?!- krzyknął Harry. Spojrzałem na pięść i natychmiast pośpieszyłem do łazienki aby zmyć z niej krew tego tchórza.

Zachód słońca nad Tamizą potrafi sprawić, że niejedna osoba zmieni nastawienie do świata. Cała gama ciepłych kolorów, która zachwyci każdego, kto znajdzie się tuż obok mnie, tuż obok nas. Stoimy wraz z Niall’em i Char na moście i przyglądamy się ginącemu w otchłani rzeki słońcu. Jedzona przez nas wata cukrowa, już dawno pozlepiała nam palce ale nie dbamy o to bo chwila jest na tyle magiczna, że każdy, nawet największy problem odchodzi w niepamięć….

- Wiesz… Zawsze myślałam, że Londyn to tylko kolejne wielkie miasto w którym jedyną atrakcją jest London Eye i możliwość spotkania wielu celebrytów a tymczasem… Ten widok, rzeka i słońce…. Zapiera dech w piersiach- powiedziałam spoglądając w stronę przyjaciela

- Zawsze tu przychodzę gdy mam za duża na głowie. Siadam, patrzę na moje zwisające stopy i myślę jakby tu móc utopić te wszystkie smutki.- chłopak nadal patrzy w jeden punkt- Mimo wszystko to nie jest moje miejsce na ziemi. Tęsknię za mamą, tatą za moją Irlandią. Tam nawet trawa jest bardziej zielona niż tu. No, i całkiem inaczej pachnie. Pachnie miłością i wolnością…

- No i czasami mielonką- dodaję i wybuchamy śmiechem- Nie wiedziałam, że pochodzisz z Irlandii- przyznaję się bez bicia

- Mogę Cię zapewnić, że mój życiorys jest o wiele bogatszy niźli Ci się wydaje- przeniósł wzrok ponownie na rzekę tajemniczo się uśmiechając

- To może przybliżysz mi nieco swoją osobę?- zapytałam licząc na kilka szczegółów. Spojrzał na mnie i postawił krok w moją stronę tak, że teraz byliśmy stanowczo zbyt blisko siebie. Nasze oddechy swobodnie się mieszały tworząc mieszankę kurczakowo- ziemniaczanych  oddechów. Chłopak ujął moją twarz w swoje wiecznie ciepłe dłonie, przybliżył się, spojrzał głęboko w oczy i… uśmiechnął się całując mój nos

- Wszystko w swoim czasie- wyszeptał i biorąc mnie pod rękę zaczął iść w kierunku domu.

Poniedziałek, 8 maja

Za dużo się wydarzyło w ostatnich dniach. Ale chyba muszę zacząć od początku by miało to jakikolwiek ład i skład.

Sobota miała być dla mnie a właściwie dla nas wyjątkowym wieczorem. Bal, głośna muzyka, wspólne tańce i czego dusza zapragnie. I tak było, było zbyt idealnie bo zaraz Zayn zniknął… Jak można zgubić własnego chłopaka? A no okazuje się, że można. Podczas gdy ja zostałam porwana przez chłopaków do tańca, partnerka Harry’ego- Jasmine zabrała Zayn’a i dała mu alkohol. Ja nie wiem gdzie ten chłopak miał głowę pijąc z nią. No w ogóle jak mógł pić dobrze wiedząc co się działo w mojej rodzinie? Jeszcze ten alkohol to bym mu wybaczyła ale on… On i Jasmine… Oni siedzieli w toalecie, wtuleni w siebie i robili nie wiadomo co. OBRZYDLISTWO.

Całą roztrzęsioną i zszokowaną zabrał mnie Harry do ich domu. Nie chciałam pokazać się w takim stanie w domu bo od razu wzbudziłabym tym wszystkim swoje zainteresowanie. Przez myśl mi nie przeszło, że ten cholerny mulat mnie zdradzi i to z taką…. Taką kobietą! Nie wiem co by było dzisiaj gdyby nie Niall. Pomógł mi samą swoją obecnością. To właśnie jemu powiedziałam o wszystkim i się nie bałam… To właśnie on stał się bliski mojemu sercu w przeciągu ostatnich dni.

Poszliśmy na kolację do Nados i najzwyczajniej w świecie się śmialiśmy. Rozumiesz to? Normalnie to siedziałabym i płakałabym w  poduszkę ale z nim się tak nie da! W drodze powrotnej znaleźliśmy kota i postanowiliśmy go adoptować. Nazwaliśmy go Niallery- od naszych imion. Tę noc spędziliśmy razem, u niego w łóżku. Wtuliłam się w jego ciało i po raz pierwszy ot tak bardzo dawna poczułam się bezpiecznie….

Budząc się rano całkowicie nie pamiętałam, że to właśnie jest dzień wycieczki. Postanowiłam pójść do toalety i tak też zrobiłam ale w drodze powrotnej tak jakby się zgubiłam i zamiast trafić do pokoju Niall’a trafiłam do pokoju Zayn’a i ujrzałam go śpiącego z inną kobietą. ROZUMIESZ TO?! DWA DNI, DWIE KOBIETY.

Moje serce zaczęło pękać, kawałek po kawałku zadając mi przy tym ogromny ból. Opuściłam pomieszczenie szybciej niż chciałam i trafiłam do Hazzy- całkiem przez przypadek. Ja nie wiem co wydarzyło się tamtej nocy. Harry nagle zrobił się dla mnie niezmiernie miły, uprzejmy i taki troskliwy. Nawet mnie objął…

No a potem walka z czasem. Przypomniałam sobie o wycieczce i biegiem do blondyna i proszę go o przysługę. Zgodził się bez problemu.

Przed samym wyjściem musiałam zderzyć się z Zayn’em tylko po to by spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, że dla mnie już nie istnieje. To było okropne uczucie ale… Ale nie mogłam inaczej postąpić. Nie umiałam.

Niedzielę spędziłam naprawdę miło. Był ze mną Niall, który na każdym kroku przypominał mi o tym, że jestem naprawdę wyjątkowa i nie muszę się smucić z powodu Zayn’a. To właśnie on, tylko i wyłącznie on sprawił, że smutek odszedł w niepamięć.

Siedzę teraz w pokoju, dookoła mnie robi się coraz ciemniej i nie wiem co mogę zrobić. Zayn nie pokazał się w szkole. Harry, Liam i Lou są pokłóceni i żadne z nich nie chciało ze mną porozmawiać. Jedynie Niall wydawał się mieć na tyle ciepłe serce, że przytulił mnie mocno i powiedział abym się nie przejmowała ich humorami. Tego było mi potrzeba. Osoby, która chociaż przez chwilę rozczuli się nade mną i będzie dawała mi do zrozumienia, że jednak się dla kogoś liczę. Boję się, że ta kłótnia pomiędzy chłopakami to moja wina. W końcu to ja zjawiłam się w ich życiu i nieco namieszałam….

Staram się nie myśleć o Zayn’ie ale chyba jestem zbyt zapatrzona w niego. Siedzę i słucham tej piosenki, która od niego dostałam. Jest o miłości, pieprzonej miłości, której między nami już nie było. Słowa wywołują łzy w moich oczach i ból, ból bezsilności. Moje serce krzyczy, jęczy rozpada się na jeszcze mniejsze kawałki ale nie mogę nic z tym zrobić…

Obiecuję sobie, że Zayn nigdy nie dowie się, że moje serce umarło przez niego….

Co przyniosą kolejne dni? Nie mam pojęcia ale jednego jestem pewna. Ból istnienia będzie dawał mi o sobie znać. Mam nadzieję, że wkrótce wszystko wróci do normy lub chociaż….

Wtorek, 9. maja

Urwany wpis z wczoraj… Kompletnie nie wiem dlaczego.

Nie żyję. Moje życie nie ma sensu. Usycham jak roślina bez wody. On jest mi potrzebny do życia bardziej niż powietrze…

Środa również nie przyniosła żadnej nowości. Szkoła, dom, szkoła…. Moje życie zaczęło kręcić się tylko wokół tego. Zaczynałam czuć się coraz gorzej. Moje myśli krążyły wokół jego oczu, słów, dotyku, głosu… Byłam do tego stopnia zdesperowana, że chciałam chwytać za telefon i do niego dzwonić jednak w ostatniej chwili udawało mi się pokonać tę siłę. Rozmawiałam z Harrym. Zayn również się do nich nie odzywa.

To przykre, że poróżniłam przyjaciół i zerwałam ich niemal niezniszczalną przyjaźń….

Kilka minut po 16. z zamysłu wyrwał mnie dźwięk telefonu. Z wielkim uśmiechem na twarzy rzuciłam się w jego stronę ale… ale to była tylko wiadomości i to od Oliviera:

Valery błagam spotkajmy się za pół godziny w parku. Wiesz, koło tej fontanny.

Proszę zrób to dla mnie.

Olivier.

Co mi zależało pójść i zobaczyć czego ten chłopak chce? W końcu to jakaś forma rozrywki i może oderwę się od tych chorych myśli..

Jak najszybciej potrafiłam doprowadziłam się do porządku i chwytając torebkę opuściłam dom uprzednio informując babcię, że wychodzę. Końcówka dnia była naprawdę przyjemnie ciepła. W oddali żaby zaczynały swój koncert, przydrożne kwiaty oczarowywały swym zapachem a drzewa dawały mi schronienie przed ostrymi promieniami słońca. Sama nie wiem kiedy to wszystko się tak zmieniło… Sama nie wiem kiedy przyszło porządne lato….

Park zmienił się nie do poznania odkąd ostatni raz tu byłam. Dookoła mnie tysiące pięknych drzew tworzyło baldachimy z liści, które połyskiwały w świetle ostatnich promieni. Mnóstwo ludzi krążyło alejkami jakby szukając natchnienia pomiędzy kolorowymi kwiatami. Byłam tak tym wszystkim zachwycona, że nawet nie zauważyłam a doszłam na miejsce.

Zajęłam jedną z wolnych ławek i wsłuchując się w śpiew ptaków czekałam na chłopaka.

- Nie śpij bo Cię okradną- powiedział czarującym głosem nad moim uchem. Mimowolnie uśmiechnęłam się i spojrzała na niego. Ubrany był w białą koszulę i ciemne a właściwie czarne spodnie. W ręku trzymał skromną czerwoną różę, którą podarował mnie. Jej delikatny zapach doszedł do najdalszych zakątków moich nozdrzy.

- Witaj Olivierze- przytuliłam delikatnie chłopaka- Co się stało?-

- Nie mam zbyt wiele czasu Val. Ja…. Ja muszę wyjechać i opuścić to miasto. Nie mam pojęcia na ile, być może na zawsze i… i ja przyszedłem się pożegnać z Tobą…- powiedział chłopak raz po raz się jąkając. To chyba jakieś żarty, prawda? Najpierw Zayn teraz on… Kto następny Niall?

- Ale dlaczego Olivier? Skąd taka decyzja?- zapytałam dotrzymując chłopakowi kroku. Dookoła nas robiło się coraz ciemniej i samotniej. Chłopak zatrzymał się i złapał za moje barki. Zawsze to robił gdy chciał mi coś przetłumaczyć, coś o czym nie można dyskutować.

- Greg wie, że spotkałem się z Tobą i wie też o Meg. Nie mam pojęcia skąd ale wiem, ze póki jestem w tym mieście zarówno Ty jak i Twoja rodzina, znajomi jesteście w niebezpieczeństwie. Valery musisz to zrozumieć, że ja jutro mogę już być trupem. Musisz mi zaufać…- spojrzał mi głęboko w oczy. Nie potrafiłam przeanalizować tego co on do mnie mówił… Jak to Greg się dowiedział? O co w tym wszystkim chodziło?!

- Ale Olivier! Ja Cię potrzebuję! Szczególnie teraz gdy…- zawahałam się- Gdy chcę odnaleźć Meg i zacząć układać sobie życie na nowo…- łzy napłynęły mi do oczy

- Valery…- chłopak spojrzał na mnie współczująco i objął mnie w talii- Musisz to zrozumieć. Ja muszę wyjechać, już, teraz, za chwilę. Ty i Meg jesteście dla mnie najważniejsze i nie mogę was narażać na to wszystko. To stanowczo nie jest dla takiej osoby jak Ty.-

- Olivier ja Ci mogę pomóc. Powiedz, że im zapłacisz ale niech zwrócą Ci wolność. Pieniądze nie są problemem, mogę wszystko załatwić- zaczęłam mówić jak w amoku. Ta myśl, że mogę go stracić była niczym kolejny cios w serce. Chłopak odsunął się i lekko uśmiechnął. Po chwili ten uśmiech zbladł a chłopak krzycząc NIE schował mnie za sobą. Po chwili do moich uszy doszedł dźwięk dwóch strzałów. Ptaki z drzew poderwały się do lotu….

Odwróciłam się ale nie słyszałam nic. Widziałam zrozpaczone twarze ludzi ale nie mogłam dostrzec twarzy Olivier’a. Jakaś kobieta chwyciła za telefon i usiłowała gdzieś dzwonić a ja nie wiedziałam dlaczego? Co się właściwie stało? Jakiś mężczyzna chwycił mnie za rękę i coś mówił do mnie ale moja głowa pamiętała tylko ruch z lewej strony na prawą. Spojrzałam pod stopy i zamarłam. Na żwirowej ścieżce leżał Olivier. Jego nieskazitelnie biała koszula przybrała szkarłatny kolor…Chłopak spoglądał tępym wzorkiem na mnie i usiłował coś powiedzieć. Chwyciłam jego ciało ręce i przycisnęłam do piersi.

- Pomóżcie mu!- krzyknęłam odzyskując głos, który z niewiadomych przyczyn ugrzązł mi w gardle- Zróbcie coś!- łzy obficie spływały po moich policzkach. Czułam zapach jego krwi. Czułam jego ból.

- Olivier…- pogładziłam jego twarz ręką pozostawiając na niej czerwony ślad- Nie opuszczaj mnie, proszę nie rób tego!- czułam jak jego serce zaczyna coraz słabiej bić.

- Valery…- wychrypiał- Kocham….- głos ugrzązł mu w gardle. Wybuchłam płaczem i wstrząsnęłam jego bezwładnym ciałem

- Olivier!- wyszlochałam- Olivier nie umieraj!- drżącymi rękoma dotknęłam jego klatki piersiowej. Nie mogłam wyczuć bicia jego serca, nie mogłam znaleźć pulsy na tętnicy szyjnej, nie mogłam nic. W oddali zadźwięczała syrena pogotowia. Kilka sekund później sanitariusze w białych fartuchach odebrali mi ciało mojego Oliviera. Ostatnie co usłyszałam to niski głos mężczyzny:

- Proszę stąd odejść. Mamy do czynienia z zabójstwem. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hello girls!

Co za niespodzianka co? Dziś dopiero wtorek a tu rozdzialik!

Och musiałam wam coś dodać! Raz, dzisiaj jest moje i Olałki święto! 3 miesiące TOGETHER *-*

a dwa przed końcem świata też trzeba was jakoś rozpieścić co?? :)

Także wiem, że teraz mnie znienawidzicie bo skończyłam w takim momencie. Jejku potrzebowałam ukatrupienia kogoś i bach trafiło na Oliviera. Cieszcie się, że to nie Zayn bo on też był kandydatem do tego miejsca:P

Cóż.... Jestem po raz kolejny zadowolona więc, na prawdę jest dobrze!

Jestem trochę zła że tak mało was tu ale cóż zrobić? Cieszę się tymi którzy są i komentują!

Kocham, Magda :*