Rozdział 42 ,, Widać, że go kochasz..."

- Co wy tu robicie?- zwróciła się do nas brunetka gdy znalazła się dosyć blisko nas. Wyglądała naprawdę zjawiskowo. Biała sukienka podkreślająca jej talię i odsłaniająca jej niesamowicie zgrabne nogi a do tego buty, które dodają jej kilka centymetrów wzrostu. Istny cud…

- Twoja babcia poprosiła bym go odebrał. To żaden problem przecież, bo do przedszkola tylko kilka minut drogi a Ty moja droga jakbyś nie pamiętała to ja chodzę do tej szkoły- wskazałem na budynek a ona się zaśmiała

- No tak, teraz wszystko jasne!- kucnęła obok brata i pocałowała jego policzek- I jak było? Cieszysz się, że w końcu wakacje?- zapytała malucha a ten skinął głową. Następnie mocno go przytuliła a ten pokazał mi język. Ona była taka dobra, taka troskliwa dla swojego brata jak żadna siostra

- A ja to co? Nic mi się nie należy za dzielną podróż do przedszkola?- zapytałem ją gdy w końcu się wyprostowała.

- Zazdrosny jesteś czy też jak?- jej twarz przyozdabiał uśmiech dzięki któremu niemalże promieniała.

- A żebyś wiedziała!- założyłem rękę na rękę i odwróciłem się od nich udając obrażonego

- Och Niall…- zaczęła a ja poczułem ciepło w sercu. Moje imię w jej ustach brzmiało co najmniej tak dobrze jak słowo chodźmy na frytki.- Nie bądź zły…- jej ramiona opatuliły mnie za szyję a tuż po chwili poczułem jej głowę na moich plecach- Słyszę jak bije Twoje serce… - Ono bije dla Ciebie pomyślałem, ale natychmiast pobudziłem neurony do pracy i powstał zalążek myśli o dzisiejszym ognisku.

- Pasuje?- nagle znalazła się przede mną i całowała mój policzek, następnie mocny i długi uścisk do którego dołączył Charlie.

- Tak stanowczo lepiej!- poprawiłem jej niesforne kosmyki włosów, które miały czelność opaść na jej twarz

- Na lody!- krzyknął mały łobuz i wziąłem go na ręce

- Na lody!- powtórzyliśmy zgodnie z brunetką i ruszyliśmy do lodziarni położonej w parku.

- Wiesz… Harry dzisiaj zapytał się mnie czy nie chciałabym z nim wyjechać na wakacje na kilka dni… Co prawda wcześniej powiedziałam mu, że marzę o kilku dniach odpoczynku od tego zgiełku, ale to było dosyć dziwne…- siedzieliśmy na ławce i rozmawialiśmy podczas gdy jej brat wesoło biegał dookoła fontanny i rzucał gołąbkom kawałki chleba, który zakupiliśmy przed wejściem do parku.

- Tak, to naprawdę dziwne. Wydaje mi się, że on próbuje Cię w jakiś sposób…- zacząłem, ale ona weszła mi w słowo

- Chcesz powiedzieć, że on mnie podrywa?- spojrzała na mnie dusząc w sobie śmiech- Proszę Cię Niall… Wyraźnie dałam mu do zrozumienia, że ja nic do niego nie czuję. Owszem jest miły, czarujący i niezwykle przystojny, ale to… To tylko Harry- rzuciła- Przepraszam Cię na chwilę- szepnęła i podbiegła do brata. Spoglądałem na nich i nie mogłem się nadziwić jej urodą. W blasku słońca wyglądała tak niesamowicie, że żadne słowa nie są w stanie opisać tego co w tej chwili poczułem. Kucała tuż obok brata i podwijała mu rękawy a następnie maczając chusteczkę w wodzie omywała jego dłonie. Tuż po skończonych czynnościach pocałowała jego policzek a chłopczyk dalej zaczął biegać z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Przepraszam Cie… Ten dzieciak jest niemożliwy.- otrzepała ręce i spojrzała w moją stronę

- Widać, że go kochasz….-

- Harry’ego?! Niall Tobie chyba….-

- Nie Harry’ego głuptasie!- zaśmiałem się- Charliego! Przyglądałem się wam i jesteś naprawdę wzorową siostrą. Dbasz o niego, troszczysz się i pomagasz… Szkoda, że taka nie jesteś dla nas- szturchnęła mnie w bok i pokazała język

- Jego mam jednego a was pięciu więc wiesz…. Moja miłość do was rozchodzi się na pięć części a do niego kieruję całość. Zresztą… Charlie pozostał jedyną osobą dla której mam ochotę żyć. Tak naprawdę mam tylko jego no i… On zawsze pozostanie moim malutkim braciszkiem a wy… Cóż, wy zawsze możecie odejść…- głos jej zadrżał. Cały optymizm dnia, tej całej sytuacji prysnął niczym mydlana bańka. Coś było nie tak…

- Valery…- dotknąłem jej ramienia a ona się wzdrygnęła- Nie mogę podzielić Twojego bólu straty kogoś bliskiego, ale wiem jak to jest nie móc się zobaczyć z rodziną, tęsknić za nią, kochać bez wzajemności i martwić się o rodzeństwo. Mimo wszystko tez jestem człowiekiem, też czuję i też się martwię. Kto jak kto, ale ja zawsze będę przy Tobie i Cię nie opuszczę. Pójdę za Tobą na koniec świata, będę z Tobą płakać, śmiać się, kłócić a następnie godzić. Jesteś mi potrzebna do prawidłowego funkcjonowania, wiesz?- kiwnęła głową a ja delikatnie odwróciłem je twarz w moją stronę.- Kocham jak się uśmiechasz, więc uczyń mi tę przyjemność i nie przestawaj się uśmiechać.- dziewczyna nieśmiało spojrzała mi w oczy a następnie uśmiechnęła się delikatnie ale w tej delikatności było coś, co sprawiało, że wydawała się zbyt stanowcza.- Zuch dziewczynka- klepnąłem ją po ramieniu.

- To nawet mnie nie przytulisz?- zapytała wyciągając ramiona

- A chcesz tego? Wiesz… Horan Hug i te sprawy… Ciężkie życie- wtuliłem się w jej ciało i zamknąłem oczy.

- Nie marzyłam o niczym innym.- usłyszałem jej cichy głos a moje serce zaczęło galopować. Dotykałem dłonią jej włosów gładząc jej plecy. Czułem pod palcami każdy kręg kręgosłupa, który był tak samo idealny jak i ona. Nie wiedziałem dlaczego tak właściwie jest, nie potrafiłem zdefiniować uczucia do niej. Niewątpliwe było to coś więcej niźli czysta przyjaźń, ale po co mi to było? Przecież to było jasne niczym słońce, które świeci nad nami, że ona nie pokocha kogoś takiego jak ja. Nie chcę być dla niej pocieszeniem po Zayn’ie lub Olivierze, nie chcę być problemem. Chcę być kimś, kto będzie mógł ją pocieszyć, powiedzieć, że jest najpiękniejsza i każdego dnia przekonywać ją odnośnie tego, że jest wyjątkowa. To chyba jest przyjaciel, prawda?

- Valery jeśli…- zacząłem ale ona mi ponownie przerwała

- Ciii…. Nie psuj chwili…- szepnęła a ja się uśmiechnąłem. W żadnym śnie nie marzyłem o tym, by móc tak długo trzymać ją w ramionach.

Szliśmy zatłoczonymi ulicami Londynu omijając ludzi, których jak na złość dzisiejszego dnia było o wiele za dużo. Żar lał się z nieba ale chłodny wietrzyk powodował, że od czasu do czasu ciałem władał przyjemny chłód. Spoglądaliśmy na siebie z Niall’em i wybuchaliśmy śmiechem. Sama nie wiem dlaczego tak było, ale z tym chłopakiem czułam się naprawdę szczęśliwa. Prowadziliśmy swobodne rozmowy, które w żaden sposób nie krępowały żadnego z nas. To właśnie mi w nim imponowało- potrafił być 24 godziny na dobę uśmiechnięty od ucha do ucha i zarażać tym innych.

Charlie wesoło brykał trzymając nas za dłonie a ja umierałam z bólu. Nogi dosłownie mi odpadały także nic dziwnego, że po kilkuset metrach opadłam na jedną z ławek.

- Dobrze się czujesz?- zapytał mnie Niall łapiąc moją dłoń i siadając tuż obok mnie.- Zadzwonić po karetkę?- już wyciągnął telefon gdy zaczęłam się śmiać

- Daj spokój…- wzięłam i schowałam mu telefon do kieszeni- Nogi mnie tylko bolą i nie mam siły- zdjęłam buty i poczułam przyjemne mrowienie.- Wiesz… Zawsze mógłbyś mnie wziąć na barana i nieść….- uśmiechnęłam się podstępnie i spojrzałam na niego. Chłopak przez chwilę jakby myślał, analizował za i przeciw i w końcu poderwał się z ławki i zaczął pakować mnie na swoje plecy

- Niall nie wydurniaj się!- krzyknęłam a ludzie gapili się na nas jak na idiotów. Charlie się śmiał i wyrywał mi buty z ręki- Niall!- krzyknęłam gdy chłopak się zawahał

- Valery chodźmy do domu. Chce mi się jeść- zajęczał brat

- Słyszysz? Mały chce do domy, postaw mnie na ziemię!- zezłościłam się i kopnęłam go nogą w żebra

- Słodka… - chłopak poprawił mnie na swoich plecach- Możesz mnie gryźć, kopać i bić ale ja i tak Cię nie postawię na ziemię- rzucił i ruszył w kierunku naszych domów

- A co powiesz na to?- schyliłam się i składałam delikatne pocałunki na jego szyi

- Valery przestań- próbował  machać szyją ale mu to nie wychodził

- Przestanę jak mnie postawisz na ziemi…-

- Cholera!- krzyknął chłopak.- Niech się pali, wali i nie wiadomo co ale nie zrobię tego i już.- powiedział a ja sama nie wiedziałam co ten chłopak odwala. W końcu po kilku minutach nieudolnych prób postanowiłam dać za wygraną chłopakowi- musiałam zostać na plecach na których bądź co bądź ale było znacznie wygodniej niż w tych wysokich butach.

Chłopak niósł mnie dzielnie do domu praktycznie wcale się nie odzywając. Było mi przykro, że potraktował mnie jak małą dziewczynkę, która nie wie czego chce… A czy ja wiedziałam czego chce? Chcę pocałować Niall’a… przeszło mi przez głowę, ale natychmiast odgoniłam od siebie tę myśl która powracała do mnie niczym bumerang. No ale co ja na to poradzę, że on ma takie cudowne usta, traktuje mnie jak swój największy skarb i jest taki …. Troskliwy?

Nie wiedziałam co było przyczyną, ale mogłabym poświęcić mu swój cały wolny czas a nawet swoje życie….JEZU CO SIĘ DZIEJE!

Do końca drogi, która trwała jak na złość całe wieki nie myślałam o niczym innym jak o dojrzewających bananach… Nie wiem, które jest gorsze od którego, ale nie przyniosło to ulgi w cierpieniu.

- I co? Było tak źle?- zapytał mnie blondyn gdy stanęliśmy przed domem

- Wiesz… Czułabym się lepiej gdybym doszła tu o własnych nogach….- powiedziałam ześlizgując się mu z pleców.- Wejdziesz?- wskazałam na dom

- Nie, idę się trochę przespać i przygotować do ogniska. To widzimy się u nas, tak?- zapytał mnie chłopak a ja skinęłam głową. Odwróciłam się by otworzyć furtkę a blondyn wybuchł śmiechem

- No i z czego się śmiejesz?- rzuciłam a on zaczął się głośniej śmiać- Cholera Horan bo nie wiem co Ci zaraz zrobię!- krzyknęłam wściekła nie mogąc znieść jego ignorowania mnie

- Nie wiedziałem, że lubisz taką figlarną bieliznę Baby…- puścił mi oczko po czym śmiejąc się oddalił się w kierunku swojego domu. Nie, to nie może być prawda! Dotknęłam się ręką tyłka i poczułam sfałdowany materiał. Super. Przez dobre 5 minut Horan mógł oglądać mój niemalże goły tyłek. Nie cierpię sukienek! Przeklinałam w myślach pomysł założenia tej kiecki i poprawiałam ją. Po chwili, gdy wszystko niemalże miałam pod kontrolą otworzyłam furtkę i nie zamykając jej udałam się do domu. Potrzebuję szklanki wody.

Zdążyłam wypić wodę gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Pomyślałam, że to mały bawi się dzwonkiem, ale on jak na złość pojawił się tuż obok mnie- przeleciał przez cały salon i znikł w ogrodzie wraz z psem. Ku mojej rozpaczy musiałam podejść do drzwi i jej otworzyć, a było to naprawdę dosyć bolesne ze względu na moje obolałe stopy.

- Charlie tylko nie zrób nic Korney’owi!- krzyknęłam otwierając drzwi. Na zewnątrz stała blondynka o długich prostych włosach, która była ubrana w czerwoną koszulę i dopasowane jeansy.

- Dzień dobry- powiedział niesprawnie się uśmiechając. Ten głos kojarzył mi się z kimś, ale nie mogłam skojarzyć jego posiadaczki

- Mogę w czymś pomóc?- zapytałam czując, że moje stopy zaczynają błagać o odpoczynek

- Nie poznajesz mnie? To ja, mama…- wyszeptała a ja poczułam jak grunt osuwa mi się pod nogami.

- Mama?- powiedziałam i ostanie co mogłam zobaczyć to śnieżnobiały sufit przedpokoju.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jak dobrze i przyjemnie siedzieć w domu i pisać podczas gdy wy męczycie się w szkole :P 

Ahhh.... Jestem wredna i bezwzględna.Tak wiem... Ale nie mogłam się powstrzymać!

Witam was moje drogie w ( miejmy nadzieję ) lepszym, 2013 roku ;) 

Dziwnie żyje mi się ze świadomością, że kilka dni temu byłam młodsza o cały rok a teraz za całe 8 miesięcy będę pełnoletnia o.O OMG *-*

Troszkę zagmatwałam wam, jeszcze bardziej wiem, ale nie mogłam się powstrzymać!

Jak sądzicie? Będzie coś pomiędzy Valery a Niall'em czy też może pomiędzy Valery a Hazzą?

No i jak myślicie... Czy wizyta ich matki przyniesie coś dobrego?

Och muszę was o to zapytać! Jak zareagowałyście na pocałunek Harry'ego i Taylor?

Osobiście nie byłam tym w żaden sposób zadowolona, ale.... Och nie on musi przejrzeć na oczy i zrozumieć, ze Lou to jego miłość życia :)

W związku z tym, że mamy Nowy Rok i powinno być chociaż na początku przyjemnie muszę oświadczyć wam, po całonocnej bitwie z myślami, że myśl o skończeniu bloga odsuwam od siebie. Zrozumiałam, ze jak to skończę to zacznę coś nowego a z tym już będzie gorzej. Może niektóre z was to zmartwi, ale ja kocham pisać i może nawet mi to nie wychodzi, ale.... Ale cóż. Powinno się robić to co sie lubi ;)

Dziękuję wam za cudowne komentarze! 

Mam nadzieję, że życzenia od was się spełnią. Nawet nie wiecie jakbym tego chciała! W tym momencie tak bardzo chciałabym was przytulić i podziękować za wszystko, ale mogę zadowolić się tylko ściskaniem monitora...

Jesteście absolutnie niesamowite! Kocham was caaaałym serduszkiem!

Pocieszę was. Jutro piątek i rozpoczynamy weekend ;)

Kocham, Magda :*