Rozdział 45 ,,Przyznaj się, że myślałaś o mnie!''

Pod nami rozciągają się ogromne połacie zieleni, które swoim kolorem dodają mi nadziei- nadziei w odnalezieniu Meg. Obok mnie siedzi Niall, który smaczne chrapie. Babcia została w domu by móc opiekować się bratem. Oczywiście chciała z nami polecieć, ale kto by się wtedy zajął małym?

Czułam narastające napięcie w miarę jak zbliżaliśmy się do Dublina. Przed nami było jeszcze kilka godzin drogi z lotniska, które na pewno będą dla mnie stresujące. Miła Pani ogłosiła, że mamy zapiąć pasy i przygotować się do lądownia. Tak też zrobiłam budząc przy tym blondyna. Chłopak leniwie się przeciągnął mrucząc przy tym jak to dobrze być w domu…

Po opuszczeniu lotniska skierowaliśmy się do rzędu taksówek czekających na takich klientów jak my. Niall stwierdził, że gdy dojedziemy do tego miasta będzie już późno także zaproponował abyśmy przenocowali w jego rodzinnym mieście. Początkowo się sprzeciwiałam bo w końcu jego rodzice nie wiedzieli nic o naszej wizycie, ale chłopak tak bardzo się zaparł, że nie miałam szans i musiałam się zgodzić.

- Dobrze. Przenocujemy u Ciebie, ale z samego rana jedziemy do Balliny. – wyjaśniłam

- Tak jest szefowo! To się mama ucieszy- chłopak uśmiechnął się i zajęliśmy miejsce w taksówce.

Chłonęłam każdy krajobraz za oknem. Piękne zielone łąki z typową dla Irlandii zabudową tworzyły niesamowite widoki. Niall miał rację mówiąc, że tu nawet powietrze inaczej pachnie. Tak też było, pachniało wolnością i nadzieją na lepsze jutro. Z każdym przejechanym przez nas metrem czułam w żołądku niesamowity ucisk, który sprawiał, że czułam się naprawdę źle.

- Dobrze się czujesz? Jesteś naprawdę blada- zapytał mnie chłopak po około godzinie spędzonej w aucie

- Strasznie się stresuję, wiesz? Nie wiem dlaczego, ale boję się, że coś pójdzie nie tak i jej nie zobaczę…- przygryzłam wargę a chłopak objął mnie ramieniem tuląc mnie w ten sposób do siebie

- Nie bój się o nic. Masz przy sobie Niall’a Horana kotku, nie zapominaj o tym- puścił oczko do mnie a ja się uśmiechnęłam. Co jak co, ale dar przekonywania to on ma.

- Słoneczko… obudź się, jesteśmy na miejscu- usłyszałam jak przez mgłę a potem silne ramion podniosły mnie do góry. Przetarłam zaspane oczy. Na zewnątrz panował mrok a jedynym źródłem światła była mała lampka z przodu auta oraz uliczne latarnie.

- Zasnęłam.- powiedziałam sama do siebie. Przeczesałam włosy ręką i związałam je w wysokiego kucyka. Po chwili stałam na zewnątrz i trzymałam swoją małą torbę podróżną w którą zapakowałam najpotrzebniejsze rzeczy.

- Dobranoc, spokojnej drogi.- powiedział chłopa wręczając kierowcy pieniądze za podróż. – Chodź, cała drżysz…- powiedział chłopak i pchnął malutką furtkę, która cicho zaskrzypiała

- Wiesz… Tutaj jednak jest chłodniej niż w Londynie- rzuciłam a chłopak przekręcił klucz w drzwiach

- Zapraszam- wskazał ręką wnętrze mieszkania w którym unosił się cudowny zapach i było przyjemnie ciepło

- Greg, to Ty??- usłyszałam ciepły, kobiecy głos dochodzący z pomieszczenia obok nas

- Nie tym razem mamo- odezwał się blondyn i szybko ściągając buty ruszył do przodu. Po chwili blondynka z średnim wieku stanęła twarzą w twarz z chłopakiem. Jej krzyk rozniósł się po wszystkich kątach. Chwyciła chłopaka w ramiona i mocno go tuliła do siebie mówiąc jak bardzo go kocha, jak tęskniła i dlaczego nie uprzedził jej o wizycie w domu.

- Bo ja mamo nie przyjechałem sam- wskazał na mnie a ja się uśmiechnęłam

- Dziewczyna? Niall! Nie powiedziałeś mi, że masz dziewczynę!- kobieta odsunęłam na bok syna i podeszła do mnie- Aleś Ty śliczna! Boże Niall gdzieś Ty ja znalazł!- przycisnęła mnie do siebie a ja poczułam się naprawdę miło. Jej perfumy pieściły mój nos, nie można było jej nie polubić.- Jestem Maura-

- Valery Smith- uścisnęłam jej dłoń.

- To ci dopiero historia. Mój Niall ma dziewczynę. To co herbata i coś do zjedzenia?- zapytała patrząc na mnie

- Jeśli Pani nie miałaby nic przeciwko wolałbym się położyć. Jestem zmęczona i źle się czuję…- wyjaśniłam

- Jasne. Niall połóż Valery u siebie. Zaraz przyniosę kołdrę.- powiedział- No dalej chłopie rusz się!- uderzyła go w tyłek a on śmiejąc się chwycił moją torbę i ruszył na górę.

Białe drzwi, pierwsze od lewej-powtarzałam w głowie chcąc zapamiętać położenie pokoju chłopaka. Niall pierwszy przekroczył próg pokoju i stanął jak wryty. Nie wiedziałam co się dzieje, więc lekko przestraszona obeszłam go dookoła tak, by móc ujrzeć jego twarz.

- Niall? Wszystko ok.?- zapytałam a on nie odpowiedział tylko podszedł do półki na której stały zdjęcia, książki, maskotki i stosy płyt. Nie minęło kilka minut a jego mama przyniosła mi pościel i uśmiechając się zamknęła drzwi. Przyjrzałam się dokładnie pomieszczeniu i byłam pełna podziwu. Ściany były beżowe. Jedna z nich pokryta była zdjęciami, na kolejnej wisiała gitara a kolejna stanowiła ogromne okno. Ostatnią z nich stanowiła regał przy którym stał chłopak. Jego łóżko było naprawdę duże i zapewne ogromnie wygodne…

Cichy szloch wyrwał mnie z zamysłu. Przestraszona nie na żarty podeszłam do niego i mocno go przytuliłam. Zrozumiałam co stało za jego chwilową nieobecnością- chłopak był poruszony tą chwilą ponieważ naprawdę rzadko bywał w domu i taka prosta czynność jak wejście do swojego pokoju była dla niego ogromnym przeżyciem.

- Niall już dobrze, już wszystko dobrze- gładziłam go po plecach i szeptałam do ucha, że to normalne po tak długiej nieobecności w domu. Chłopak potakiwała głową, ale i tak łzy sączyły się obficie z jego oczu co dane było mi odczuć poprzez mokry podkoszulek na barku. Po chwili chłopak uspokoił się i zaczął się śmiać.

- No i masz bardzo ładny wzorek na koszulce teraz.- jego śmiech przeszedł na mnie- Przepraszam- dodał ze skruchą a ja w odpowiedzi pocałowałam jego policzek

- Nie masz za co przepraszać.- spojrzałam na niego

- Co to za spojrzenie?- ściągnął brwi w jedną linię- Nie znam tego spojrzenia…

- Wyprowadź Twoją mamę z błędu. Nie jesteśmy razem Niall i masz jej to powiedzieć.

- A muszę? Mi tam jest dobrze być Twoim chłopakiem…- pokazał mu język- Przecież ja nic nie muszę.- powiedział i wyszedł z pokoju. Usiadłam na łóżku, które okazało się być fantastycznie wygodne. Nim się spostrzegłam Morfeusz porwał mnie do swojej krainy.

Obudziłam się równo ze wschodem słońca. Jego promienie przedzierały się przez żaluzje, próbując obudzić śpiącego obok mnie blondyna. Wyglądał tak słodko i niewinnie, ze nie miałam serca go budzić. Podniosłam się do góry ale po chwili opadłam ponownie na śnieżnobiałą poduszkę. Przyglądałam się jego twarzy i nie mogłam wyjść ze zdziwienia. Chłopak cały czas się uśmiechał. Zaczęłam myśleć o naszym zbliżeniu, które miało miejsce wczoraj. Wspomnienie dotyku jego ust przyprawiało mnie o migotanie przedsionków w sercu i mrowienie na ustach. Jak to się stało, że staliśmy się dla siebie tacy bliscy? Kiedy on zaczął coś do mnie czuć? Przecież kobieta podobno czuje takie rzeczy… Co róż spoglądałam na jego usta i przez myśl przechodziły mi różne scenariusze. Ja nachylająca się nad nim i całująca jego usta, on odwzajemniający pocałunek i w końcu happy end… Jego mama myślała, że jesteśmy parą więc dlaczego mielibyśmy ją nie być? MÓZGU STOP. Wzięłam kilka głębszych wdechu i spojrzałam na jego twarz. Usta wyglądały jakby tylko czekały na to aby złożyć na nich delikatnego całusa. W końcu nie wytrzymałam tych myśli i nachylając się nad nim delikatnie go pocałowałam. Ku mojemu zdziwieniu chłopak przycisnął mnie do siebie i zaczął namiętnie całować.

- Wiesz…- wymruczał kilka sekund później gdy udało mi się wyrwać z jego objęć- Bałem się że już tego nie zrobisz.-

- O Ty!- uderzyłam go poduszką- Przyglądałeś się mi!- kolejne uderzenie

- Ty cały czas myślisz o mnie i o tym wczorajszym incydencie.- stwierdził gładząc palcami brodę

- Wcale, że nie!- uderzyłam go poduszka po raz ostatni i wygramoliłam się z łóżka. Chłopak poszedł w moje ślady i nim doszłam do swojej torby on wziął mnie na ręce i zaniósł na łóżko tylko po to by zacząć mnie łaskotać.

- Przyznaj się, że myślałaś o mnie!- mówił chłopak a ja nie mogłam przestać się śmiać- Jak się przyznasz to przestanę.- próbowałam być silna, ale wszystko poszło na marne gdy jego ręce trafiły na mój brzuch

- Przyznaję się!- wydusiłam z siebie a on z pełną satysfakcją opadł obok mnie

- Co za cudowny poranek. Tak to mógłbym się budzić co rano- uśmiechnął się ale po chwili spoważniał- Wiesz… Może zamiast wyprowadzać mamę z błędu to my wyprowadźmy się z błędu- powiedział

- Czy ja dobrze rozumiem? Chcesz abyśmy stali się parą?-

- Tak. Widać, ze czujemy coś do siebie i to nie jest takie byle co…. Ja bym tego chciał pytanie czy Ty też… - jego palce musnęły moją dłoń a mnie przeszedł swoisty dreszcz, który nawiedzał mnie z każdym jego dotykiem. Wstałam i podeszłam do torby wyciągając z niej czyste ubrania.

- Porozmawiamy o tym później- powiedziałam uciekając od tematu i opuściłam pokój. Kogo ja tak właściwie chciałam oszukać? Związek z blondynem byłby spełnieniem moich marzeń.

Około 12.00 czyli tuż po obiedzie opuściliśmy dom Niall’a i ruszyliśmy do miasteczka oddalonego o dwie godziny drogi stąd. Rozmowa, która miała miejsce rano spowodowała, że pomiędzy nami wyrosła niewidoczna ściana. Obydwoje byliśmy spięci, unikaliśmy kontaktu wzrokowego w ogóle unikaliśmy kontaktów ze sobą. Chłopak jakby robiąc mi na złość mówił do mnie przy śniadaniu kochanie, słoneczko, chwytał za ręce i dawał słodkie buziaki w policzek. Robiłam dobrą minę do złej gry co ku mojemu nieszczęściu uszło uwadze jego mamie. Chciałam tego związku, chciałam móc mu otwarcie powiedzieć co czuję, ale bałam się tego, że zakończy się to katastrofą. Nie chciałam go w żaden sposób zranić, potrzebowałam kilku dni na to aby to przemyśleć. A co powiedzą chłopcy jak się dowiedzą? Najpierw Zayn teraz Niall.. Co pomyśli o mnie Harry? To nie było takie proste. A co na to te jego fanki i Ci manager’owie?

- Niall… - zaczęłam a chłopak nawet na mnie nie spojrzał- Proszę daj mi kilka dni. Ja muszę to przemyśleć. Nie chcę Cię zranić, nie chcę abyś cierpiał, rozumiesz? Wiem, że nasze uczucia do siebie przeżywają rozkwit, ale ja naprawdę potrzebuje czasu. Muszę ułożyć sobie to w głowie i uświadomić sobie co tak naprawdę do Ciebie czuję. Jest to uczucie wyższe niż do Zayn’a i nasz związek był jednym wielkim błędem i nie chcę tego błędu popełnić tutaj, rozumiesz?- jego palce zacisnęły się mocniej na kierownicy do tego stopnia, że opuszki palców przybrały kolor biały

- Rozumiem, ale obiecaj mi, że choćby związek miał się nam nie udać nadal będziemy się przyjaźnić-

- Obiecuję- powiedziałam i zadowolona z przebiegu rozmowy podziwiałam widoki za oknem.

W końcu auto stanęło na podjeździe błękitnego domu. Serce zaczęło mi mocniej bić. To tu wychowuje się moja córka…

- Jesteś gotowa?- zapytał mnie chłopak. Kiwnęłam głową, że tak i ruszyliśmy do domu. W pewnym momencie złapałam rękę chłopaka i ścisnęłam ją z całych sił jakby bojąc się, że może mi uciec

- Pamiętaj, że jestem z Tobą- szepnął mi do ucha i nacisnął mały guziczek znajdujący się tuż obok drzwi.

- Boję się- powiedziałam przygryzając wargę

- Jestem z Tobą- odparł w tym samym momencie gdy młoda kobieta otworzyła nam drzwi

- Jak się nie mylę Valery, prawda?- zapytała a ja skinęłam głową- Cieszę się, że już jesteście. Zapraszam.- ruchem ręki wskazała nam wnętrze mieszkania. Była bardzo miła i przyjemna.

W salonie, do którego zaprosiła nas kobieta zgromadzona była niemalże cała rodzina.

- To jest Valery- powiedziała przedstawiając mnie- Jestem Margaret a to Kevin- mój mąż- mężczyzna nieco wyższy od Horana podszedł do nas i podał zarówno mnie jak i mojemu towarzyszowi rękę.

- To jest moja mama Sara i tata Marc- starsi Państwo podeszli do nas i również się przywitali

- A to- wskazała na osoby stojące za nami- Rodzice mojego męża Eliza i Benjami- Niall się spiął i gdy ujrzałam jego twarz wiedziałam, że coś jest nie tak..

- A gdzie jest Meg?- zapytałam pełna ekscytacji

- A tu- kobieta odsunęła się i ujrzałam małą brunetkę trzymającą za rękę swojego tatę.

- Meg kochanie, tak się stęskniłam- powiedziałam i chwyciłam dziewczynkę na ręce

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej!!!

Dzisiaj nieco zmiana klimatów i w końcu po tylu latach spotkanie matki z córką! :)

Powiem wam szczerze, że na prawdę zdziwiły mnie wasze komentarze. Każda z was zachwycała się tym rozdziałem a był on taki sam jak i poprzednie! No może trochę więcej uczuć i jakieś zbliżenie ale na tym koniec :) Jestem zaskoczona oczywiście pozytywnie! :) To na prawdę miły prezent na weekend z waszej strony :)

Cóż... Padam z nóg! Dosłownie! Chyba jednak mój organizm się buntuje i poddaje się chorobie. Oby nie!

Jutro czeka mnie na prawdę dużo nauki bo dzisiaj... Cóż dużo mówić, olałam sobie wszystko i poświęciłam się pracy na rzecz domu i samej siebie :P

Ale dzisiaj... Jest nasze święto! Niestety nasz Zayn staje się mężczyzną! Och tak, moja w tym udręka, że nie jest już nastolatkiem, ale mnie też to czeka i każdą z was:) 

Piękne 20 lat za nim! Och... Boże jak ja go kocham *-*

Wydoroślał nam co??

Ale korzystając z okazji chcę mu życzyć tego co najlepsze, wiary w siebie, ociekania sex'em i bycia bożyszczem nastolatek :) Życzę mu coraz więcej fanów, samych pozytywnych doświadczeń i cóż... Mam nadzieję, że gdy wkrótce przyjadą do nas zrozumie gdzie są najładniejsze kobiety :)