Rozdział 56 ,, Gdybym mógł cofnąć czas... "

* Muzyka *

Mój najdroższy…

15 dni lipca już za nami a ja nadal nie wiem, co mogę zrobić by te wakacje zapadły mi mocno w pamięci.

Jest jeden powód, który sprawia, że teraz uśmiecham się niczym malutka dziewczynka- Niall. Ten blondyn zmienił wszystko….

Tak, jestem w końcu z nim i mogę powiedzieć, że jeszcze nigdy nie czułam takiej siły uczucia. To jest naprawdę niesamowite. Przy takiej osobie nie musisz nic mówić, wystarczy, że ona jest i trzyma Cię za rękę. Wystarczy, że czuje zapach jego perfum a ogarnia mnie błogie poczucie bezpieczeństwa i spokoju, którego tak dawno mi brakowało.

Wiele się pozmieniało w tym moim życiu. Wróciła mama, znalazłam Meg, straciłam Oliviera ale zyskałam Niall’a... Kontakt z chłopakami był jak wolno przesuwające się wahadło zegara- raz było lepiej a raz gorzej, raz było pod górkę a raz z górki.

Harry ciągle zadziwiał mnie innowacją w dziedzinie swoich uczuć. Niby czuł cos do mnie ale przez ten czas przewinęło się kilka dziewczyn upodabniających się swoim wyglądem do zagranicznych zwierząt. Czego on tak na prawde chciał? Jego huśtawka nastrojów doprowadzała nie jedną osobę do szału. Był niczym małe rozkapryszone dziecko, które nie dostało wymarzonej zabawki. Zamiast cieszyć się z mojego szczęścia on postanowił je zniszczyć buntując się zarówno przeciwko mnie jak i mojemu życiu.

Wiedziałam, że trudna droga przede mną, ale nie wiedziałam, że będzie ona usłana tylko i wyłącznie rozżarzonym węglem.

Kolejnym zmartwieniem, które postanowiło zasłonić mi maleńkie światełko w tunelu była moja babcia. Jej ingerencja w strefę moich uczuć była czymś, czego do tej pory nie potrafię pojąć. Zayn… Tuż po naszej kłótni i rozstaniu dzwonił, chciał przeprosić, naprawić wszystko, ale na drodze do naszego szczęścia stanęła babcia i zadecydowała za mnie, że nie chcę go znać i mieć z nim czegokolwiek wspólnego. A kto wie? Może taka rozmowa sprawiłaby, że nasze życie odwróciłoby się o kilkanaście a nawet o kilkadziesiąt stopni?

List… Zayn napisał list, który w dziwnych okolicznościach zginął. Dlaczego? Szanowne rączki szanownej babci również zadziałały i list znikł….

Powiedz mi co mam robić? Nie ulega wątpliwości to, że kocham Niall’a i chcę z nim być, ale jest również Zayn, który naprawdę nie jest mi obojętny. Gdy tylko spojrzę w jego stronę nasze spojrzenia krzyżują się wywołując u mnie ogromne rumieńce. To stanowczo powinno nie tak wyglądać. Owszem, powinniśmy darzyć siebie wzajemną sympatią i przyjacielską relacją ale na tym koniec- żadnych podtekstów. Bałam się, że któregoś dnia moje emocje utworzą swojego rodzaju kłębek splecionych nitek i pogubię się w tym co czuję a co chcę czuć….

Nie ma już z nami Korney’a. Ten dzień w którym odszedł od nas był najgorszym dniem w życiu. Po raz pierwszy pozbawiałam żywą istotę życia….

Zamknęłam zeszyt i wciągnęłam powietrze rozkoszując się zapachem koszonej trawy. Słońce chyliło się ku zachodowi roztaczając piękną tęczę barw nad moją głową. Usiadłam na szerokim parapecie i spoglądałam przed siebie wprost na pola pokryte dużą ilością rzepaku. Żółte kwiaty wyglądały niczym małe słońca, w których artysta zamknął całą potęgę i magię tego świata. Przez głowę przepływały mi myśli dotyczące Liam’a i tego jak jego podróż do Irlandii się zakończy. Nie chciał abyśmy dzwonili do niego… Przez dwa dni nie daje znaku życia o sobie a zarówno Daniell jak i ja i zapewne reszta chłopaków odchodziliśmy od zmysłów. Być może była to oznaka zwykłej ciekawości i chęci poczucia, że w końcu coś się nam udało a być może była to zwykła troska i strach przed nieznanym.

- Valery!- dobiegł mnie z dołu melodyjny głos babci. Zeskoczyłam z parapetu potrząsając przy tym malutką doniczkę z kaktusem, ale wyćwiczony refleks zapobiegł katastrofie i kaktus przeżył. Oczyściłam ręce z ziemi i skrzętnie omijając brata siedzącego na schodach zbiegłam na dół.

- Tak?- zapytałam pomagając rozpakować jej zakupy, których było naprawdę dużo.

- Przyszedł do Ciebie listy- poczułam przechodzącą przez moje plecy falę dreszczy a następnie zimny pot, który niczym największy sprzymierzeńca ochłodził moje rozgrzane ciało.- Z sądu- dodała babcia jakby widząc moją minę. Chwyciłam białą kopertę drżącymi rękoma i wyjęłam kartkę papieru, którą zdobiła kursywa i zaczęłam czytać.  

Londyn, 13.07.2012r

Wezwanie do sądu

            W związku z wydarzeniami z dnia 10.05 br. powołujemy Panią Valery Smith na świadka. Sprawa dotycząca zabójstwa Pana Oliviera Sean’a Boo odbędzie się 20.07.2012r. w Sądzie przy Hamilton Street 8.

            Uprzejmie prosimy zgłosić się na najbliższy posterunek policji w celu złożenia zeznań z owego dnia.

Prokurator

Kate Hoffman.

Nie mogłam uwierzyć w żadne z tych słów. Spoglądałam na litery, które zlewały się w jedną całość i przepływały przez moją głowę niczym ciąg słów, których znaczenia nie znam. Usiadłam na krześle próbując złapać oddech i zacząć racjonalnie myśleć, ale w takiej chwili było to wręcz niemożliwe.

- Co się stało Valery? Jesteś taka blada…- babcia spojrzała na mnie troskliwym wzrokiem

- Co się stało?- spojrzałam na nią- Dostałam wezwanie do sądu. Minęły 3 miesiące a oni nagle przypominają sobie, że Olivier nie żyje?! – krzyknęłam poirytowana zachowaniem urzędników- Czy oni nie wiedzą co to znaczy ból po stracie kogoś bliskiego?!

- Valery spokojnie…- ramiona babcia zacisnęły się dookoła mnie. Oddychałam głęboko żeby móc się uspokoić i w końcu zacząć myśleć o tej sprawie.

- Co ja mam teraz babciu zrobić?- zapytałam czując się bezsilna i skołowana.- Jak oni mogą mi to robić?- spojrzałam na nią

- Nie wiem dziecko- pocałowała moje czoło- Naprawdę nie mam pojęcia…- lekko się uśmiechnęła do mnie i zajęła się przygotowaniem kolacji. Spojrzałam za okno i ujrzałam księżyc w formie rogalika, który powoli wspinał się po nieboskłonie. Nie potrafiłam opanować pędzących myśli. Każda z nich gnała w inną stronę i wszystko wydawało mi się być tak bardzo odległym, tak bardzo innym….

- Babciu….- wstałam i podeszłam do kobiety. Teraz albo nigdy pomyślałam stając z nią twarzą w twarz- Gdzie jest list od Zayn’a?- zapytałam lekkim tonem, jakby to było czymś normalnym, że zabiera się i chowa cudze listy

- List? I to od Zayn’a?- spojrzała na mnie a kącik jej ust drgnął- Nie wiem o czym mówisz- powiedziała i wróciła do krojenia pomidorów

- Zayn napisał do mnie list, który wrzucił do skrzynki. Wiem o tym, bo sam mi powiedział. Gdzie on jest i jakim prawem wtrącasz się w sferę moich uczuć?!- krzyknęłam na nią. Kobieta najwyraźniej przeraziła się mojego tonu i tylko wpatrywała się na mnie swoimi zmęczonymi oczami

- Przypominam Ci, że masz przed sobą babcię a nie koleżankę.- powiedziała ściskając usta w jedną linię- Tyle razy powtarzałaś, że nie chcesz go znać więc uznałam że lepiej będzie jeśli nie dostaniesz tego listu..- wyjaśniła

- Babciu! Jak mogłaś?! Wiesz ile ja cierpiałam bo nie dostawałam od niego znaku życia?! Wiesz jak mnie to bolało? I dlaczego nie dałaś mi z nim porozmawiać gdy zadzwonił?! Babciu!-

- List jest na półce pomiędzy książkami- wskazała na półkę wiszącą między dużymi oknami. Podeszłam do niej i po chwili trzymałam w ręce zdeformowany kawałek papieru.

- Nigdy więcej nie ingeruj w sferę moich uczuć dobrze? Muszę się nauczyć sama zwalczać moje problemy…- powiedziałam a ona spojrzała na mnie posępnie- Przepraszam… Po prostu sama gubię się w tym wszystkim…- wyjaśniłam i przytuliłam kobietę

- Może zaprosisz na kolację mamę i Niall’a?- zapytała mnie kobieta a cała złość i napięcie pomiędzy nami tworzyło pasma niewidzialnych wspomnień, które unosiły się do góry opuszczając nasz dom na zawsze….

Wiem, że jest już za późno na słowa: Przepraszam, Wybacz mi, Nie chciałem…. One teraz nie maja najmniejszego sensu, ale musisz wiedzieć Droga Valery jak bardzo jesteś ważna w moim beznadziejnym i okropnym życiu.

Widzieć Twoją zapłakaną twarz, błagającą o to abym został… Najgorsze rzecz w całym moim życiu. Nie mogłem zostać, nie mogłem ująć Twojej twarzy i zobaczyć niegdyś błyszczących oczu bo…. Bo Cie za bardzo kocham Valery. Niedorzeczne, prawda? Kochać kogoś a zostawić go ot tak, po prostu bez żadnych skrupułów… Oczywiście wyrzuty sumienia są, i ten list a właściwie coś podobnego do listu, jest przejawem tego, że posiadam byle jakie ludzie zachowania.

Musiałem Cię zostawić ponieważ, zbyt wiele dla mnie znaczysz a sama myśl, że mógłbym zranić Cię jeszcze mocniej sprawia, że czuje się podłym chamem. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Nie powinienem pić, pozwolić Ci odejść, nie powinienem zrobić tego co zrobiłem z Jasmine i tą dziewczyną, której imienia nawet nie znam. Z każdym dniem zbieram siły aby przyjechać bukietem róż i błagać o Twoje przebaczenie, ale nie mogę, nie umiem… I nie chcę. Nie chcę znów Cię zranić, nie chcę już widzieć Twoich łez i nawet mogę powiedziec, ze nie chcę Cię już kochać. Gdy zobaczyłem Cię opartą o ciało Harry’ego zrozumiałem, że odeszłaś ode mnie na zawsze, że już Cię straciłem a wszelkie szanse na polepszenie naszych stosunków zaprzepaściłem. Jedyną rzeczą, której żałuję to to, że zgodziłaś się przyjąć moją miłość…. Może gdyby ten nieudany związek byłoby między nami o wiele, wiele lepiej?

Valery! Wiem, że Twoje serce jest w kawałkach, każdy z nich pała do mnie ogromną nienawiścią, ale proszę Cię… Gdy przyjdzie taki dzień…. Proszę powiedz mi, że mi wybaczasz.. Nie oczekuje od Ciebie tego, ze wpadniemy sobie w ramiona, nadal będziemy się przyjaźnić, ale proszę WYBACZ mi moje błędy, których żałuję!

Byłaś, jesteś i będziesz tą, którą kocham ponad życie….

Wybacz mi.

Nie proszę o nic więcej…

Przepraszam za piekło, które rozpętało się w Twoim życiu za moim pośrednictwem.

Gdybym mógł cofnąć czas….

Podarowałbym Ci całe szczęście świata aby wynagrodzić Ci ból….

Kocham Cię Valery

Nienawidzę Cię Valery…

Zayn.

Ściskałam w ręce pomarszczony kawałek papieru. Rozmazany tusz był dowodem na to, że chłopak płakał a słowa płynęły prosto z jego serca. Siedziałam rozmyślając nad tym co by było gdybym to właśnie ja znalazła ten list, gdybym go przeczytała….

Ale tak nie było. Nie znalazłam go, nie przeczytałam, nie zmieniło się nic… Uczucia do Zayn’a opadły a w ich miejscu urósł nowy kwiat miłości, którego pielęgnował Niall. Nie chcąc ingerować  i rozdrapywać starych ran wyjęłam z szafy czerwony karton i schowałam w nim list.

Kocham Niall’a, jestem z nim szczęśliwa i nic nie jest w stanie odebrać mi tego cudownego uczucia.

Refleksje nad sensem mojej egzystencji przerwał telefon,  który był bardzo dziwny. Dzwonił do mnie Louis a to zdarzało się naprawdę rzadko…

Cześć koteczki :*

I takim oto sposobem za nami już 56 rozdziałów. Szybko leci ten czas, prawda?

Nie wiem jak u was ale u mnie śniegu nasypało po same kolana! W gruncie nadal sypie, do tego dochodzi wiatr i z tego wszystkiego skrócili nam lekcje i byłam w domu przed 13.00 :) Czasami zima jest fajna :D

Pusto się tu zrobiło, nie sądzicie? Jakoś was tak malutko, malutko opinii na temat rozdziałów.... Troszke to przykre ale rozumiem bo sama nieraz jestem na tyle leniwa i nie komentuje....

Niestety zajdą pewne zamiany tutaj. Wydaje mi się, że to jest ten czas kiedy trzeba pożegnać się z tą historią, z nieudolnym pisaniem i cóż.... Jeszcze nie wiem jak to będzie wyglądało. Czy oddam komuś tego bloga, czy szybko wymyślę zakończenie czy też po prostu skończy się to tak szybko jak się zaczęło.

Niestety.... Masa problemów mnie dobija. Dzisiaj np. jedna z kochanych koleżanek wylała na mnie gorącą kawę... Super nie? Wczoraj przeszłam małe załamanie...

Ja już nie mam siły normalnie funkcjonować bo z każdej strony mam rzucane pod nogi kłody.

Ja też mam granice wytrzymałości, ja też jestem człowiekiem i mam uczucia... 

Wiem, że to problem jest we mnie bo normalnie ludzie nie czepiają się nikogo ot tak, bez przyczyny.  
Nie potrafię sobie poradzić z tym wszystkim.
Jestem w kropce i nie potrafię się do przodu poruszyć. Do tego niektóre z was skarżą sie, że to już nie jest to samo, że to opowiadanie się zepsuło....
Co dalej? nie wiem.... Moja historia się już kończy.
Proszę, bądźcie wyrozumiałe.....