Rozdział 64 ,, It's tea time! "

* Muzyka *

Spoglądałam w róg pokoju, który spowiła bezgraniczna ciemność. Strach i imaginacji przybierały rzeczywiste formy, które sprawiały, że mój mózg wariował. W jednej chwili widziałam krwiożerczego potwora a w kolejnej przybierał on postać ogromnego psa, który łudząco przypominał Korney’a. Zakryłam twarz rękoma wmawiając sobie, że to tylko gra światła, że to tylko moja chora wyobraźnia.

Spoglądałam przez palce w miejsce, w którym żył ,, potwór”. Za każdym razem widziałam  ten sam kształt, za każdym razem odczuwałam ten sam strach.  W końcu nie mogąc znieść paraliżującego mnie strachu postanowiłam zapalić światło, ale zamiast tego usłyszałam głośne dobijanie się do drzwi. Całym moim ciałem wstrząsną dreszcz.  Przez myśl przebiegło mi mnóstwo scen rodem z horrorów, w których to do drzwi dobija się seryjny zabójca i gwałciciel.

Uderzenia w drzwi stały się coraz głośniejsze. Przerażona a jednocześnie ciekawa kogo niesie do mnie o tej porze zeszłam na dół zapalając po drodze wszystkie światła. Tuż przy samych drzwiach chwyciłam w rękę nóż do listów i drżącą dłonią otworzyłam drzwi.

- Zayn?- zapytałam zdziwiona widząc skuloną postać chłopaka- Co Ty tu robisz?

- Mogę wejść?- odpowiedział pytaniem na pytanie. Ruchem ręki wskazałam mu wnętrze domu. Szczerze powiedziawszy odetchnęłam z ulgą gdy ujrzałam jego twarzyczkę – Przestraszyłem Cię?- wskazał na moją dłoń, w której kurczowo ściskałam srebrny nożyk

- Ostrożności nigdy za wiele- uśmiechnęłam się blado. Nagle fala smutku i bliżej nieokreślonego rozgoryczenia zalała moją duszę..- Herbaty?- usiłowałam powiedzieć najbardziej naturalnie jak potrafiłam. Mimo moich starań można było usłyszeć charakterystyczne drżenie w głosie, które było gwoździem do trumny.

Nagle poczułam silne ramiona zaciskające się dookoła mojej talii. Zapach perfum chłopaka uderzył mój nos a spokojny, przepełniony troską głos dodawał mi złudnego poczucia bezpieczeństwa. Nagle wszystko co udało mi się do tej pory ułożyć zostało zdmuchnięte z powierzchni mojej duszy z siłą huraganu. Wszystkie obawy, cały strach i złość powróciły do mnie. To wszystko działo się naprawdę. Oni mieli zaraz wyjechać, Bóg jeden wie na ile a ja? Ja miałam zostać sama w Londynie i robić dobrą minę do złej gry.

- Dlaczego?- wyszeptałam chowając pod ogon wszystkie swoje emocje. Pozwoliłam by pustka i swego rodzaju rozgoryczenie przejęło kontrolę nad moim umysłem.- Dlaczego Zayn?- piekące łzy cisnęły się na zewnątrz. Nie potrafiłam a być może nie chciałam zrozumieć ich postawy. Co to takiego wyjechać niemalże na rok?!

- To naprawdę nie zależy od nas kochanie…- chłopak był opanowany i mówił spokojnym głosem- Gdybyśmy mogli w ogóle nie podjęlibyśmy się tego.- wyjaśnił gładząc mnie po plecach. Jego ogromne ręce obejmowały moje ciało w ten sam sposób w jaki robił to podczas naszych randek, podczas naszych ,, chwil ‘’. Wyszukałam jego ciepłe dłonie błądzące po moim ciele i skrzyżowałam swoje palce z jego. – Już spokojnie…. – szepnął wprost do mojego ucha a jego ciepły oddech wywołał na mojej skórze gęsią skórkę. Delikatnie odsunął mnie od siebie i kciukiem prawej dłoni otarł łzy, które wygrały walkę z moją silną wolą.

- Zayn…- szepnęłam, ale jego kciuk uniemożliwił mi dokończenie zdania. Jego czekoladowe tęczówki wpatrywały się we mnie niczym w obrazek

- To ja zrobię herbatę- uśmiechnął się i czując się niemalże jak u siebie pognał do kuchni i włączył wodę.

- Odzywał się do Ciebie Niall?- zapytałam chłopaka trzymając kurczowo w dłoniach kubek gorącego, ciągle parującego napoju

- Wczoraj dzwonił do nas, by powiedzieć, że przyleci dzień wcześniej do Londynu czyli…- chłopak zaczął myśleć robiąc przy tym śmieszną minę

- Jutro….- wyszeptałam. Nie wiedziałam jak przebiegnie nasze spotkanie i czy w ogóle do niego dojdzie. Nie wiedziałam czy to wszystko ma sens po ,, czymś ‘’ takim

- Ale wrócicie, prawda?- zapytałam ponownie kurcząc się wewnętrznie

- My byśmy mieli nie wrócić? Mów co chcesz Panno Smith ale ja przylecę do Ciebie chociażby z sąsiedniej półkuli- chłopak posłał mi olśniewający uśmiech- Poza tym istnieje coś takiego jak Internet, telefon więc będziemy w stałym kontakcie- jego dłoń musnęła o moją.

- Boję się o niego.- powiedziałam półszeptem. W końcu przyznałam się przed samą sobą, w końcu zrozumiałam przyczynę mojego smutku, w końcu zrozumiałam moje nieszczęście.

- O kogo? O Niall’a?- spojrzałam mu prosto w oczy i pokiwałam przecząco głową- Głuptasie…- chłopak niemal na siłę wyrwał mi dłoń i mocno zacisnął w swojej- On jest z nami bezpieczny-

- Nie chodzi mi o tę trasę koncertową Zayn. Chodzi mi o ten pobyt w Irlandii. Zawsze gdy dzwonił do mnie był taki dziwny, taki rozkojarzony, zbyt obojętny a nawet zbyt chłodny w stosunku do mnie…- wzięłam głęboki wdech zakładając za ucho kilka zagubionych kosmyków włosów- Wydaje mi się, że on w pewien sposób sobie pomaga.- spojrzałam znacząco na niego.

- Myślisz, że on…- zaczął chłopak, ale przerwałam mu kiwaniem twierdzącym głowy- To nie jest możliwe złotko. – uścisk lekko zelżał- Jesteś z nim tyle i nie znasz własnego chłopaka? Dobrze wiesz, że on by Cię nie zranił. Poza tym bierze leki uspakajające bo sprawa z mamą lekko go przerosła- wyjaśnił siadając obok mnie- Jutro się zobaczycie i sama ujrzysz, że jest wszystko dobrze- pocałował moje czoło. Wtuliłam się w jego klatkę piersiową i wsłuchiwałam się w miarowe bicie serca.

- Tak, masz rację. Zbyt pochopnie oceniam innych.- odparłam usilnie wierząc w słowa mulata. Czułam się tak, jakbym stąpała po wyjątkowo cienkim lodzie, który w każdej chwili może się pode mną załamać. Wiedziałam, doskonale wiedziałam o tym, że Niall nie jest sobą, że nie traktuje mnie tak samo jak przed wyjazdem z Londynu, ale uparcie chciałam wierzyć, że to jest tylko wymysł mojej wyobraźni.

I to właśnie mnie zwiodło.

To właśnie stanęło na naszej drodze do szczęścia.

Czarne chmury znów nawiedzają Londyn. Aura jakby chcąc dostosować się do mojego samopoczucia wylewa hektolitry łez. To właśnie ten dzień, który skazuje mnie na wiele miesięcy samotnego życia, na wiele miesięcy tęsknoty za chłopakami, na wiele miesięcy tęsknoty za Niall’em.

Powoli i z dosyć ogromnym smutkiem opuszczam ciepłe łóżko i przemykam do łazienki. Szybki prysznic natychmiast stawia mnie na nogi. Dopiero teraz udaje mi się zauważyć godzinę 11.00 na zegarze wiszącym nieopodal drzwi. Otwieram drzwi szafy i eliminując sukienki, spódnice wybieram zestaw na chłodne dni- w tym mój ulubiony turkusowy sweter. Związuje włosy w niezdarną kitkę, pociągam rzęsy czarnym tuszem i zbiegam na dół. Babcia jak zwykle siedzi z nosem w papierach, Charlie ogląda nie edukacyjne kreskówki a ja mknę do lodówki. Witam członków rodziny pocałunkiem w policzek i pytaniem czy dobrze spędzili noc. Próbując ukryć swój stres i obawy otwieram drzwi prowadzące do ogrodu i wdycham zapach ziemi, życia i deszczu. Chłód muska moje gołe stopy, co wcale nie wywołuje swoistego dla mnie dreszczu.

Szybki, rytmiczny dźwięk oznajmia mi gotowość tostów do spożycia. Jednego smaruje truskawkowym dżemem, drugiego białym serem i patrząc się na leniwie przesuwające się wskazówki zegara wyglądam upragnionej 15., której najwyraźniej nie spieszy się aby zawitać w naszych skromnych progach.

Ból żołądka powiększał się z każdą chwilą. Im bliżej było TEJ godziny tym większy stres odczuwałam. Jak on wygląda? Co powie? Czy będzie chciał mi to wyjaśnić? Jak mam się zachować? Czy mam zrobić mu awanturę? Czy mam go pocałować i powiedzieć, że będę tęsknić? Tysiące różnych pytań przebiegało mi przez głowę wywołując swoisty groch z kapustą.

W końcu nadeszła upragniona godzina… W końcu wybiła 15.00

Szybkim ruchem przeczesałam pofalowane włosy, wciągnęłam na nogi trampki i z ogromnym strachem ruszyłam do domu chłopaków. Czy jest bardziej stresująca sytuacja niż ta? Nie.

W końcu nacisnęłam malutki guziczek i w środku rozległ się melodyjny dźwięk. Usłyszałam po drugiej stronie drzwi ciężko stawiane kroki i ujrzałam wesołą twarz Liam’a.

- Mój Boże, jak ja Cię dawno nie widziałem- rzucił i szybko mnie przytulił.- Urosłaś- stwierdził ze śmiechem

- Tak, chyba wszerz- zaśmiałam się i weszliśmy do salonu w którym prócz chłopaków było kilka nieznanych mi osób. Rozglądałam się bacznie za Niall’erem ale nigdzie go nie dostrzegłam. Podchodziłam kolejno do chłopaków witając się z nimi. Dostrzegłam Daniell i El więc one również stały się adresatkami moich przytulasków. Ku mojej ogromnej radości nie było  domu Hazzy więc uniknęłam dziwnych, krępujących sytuacji.

Zostałam przedstawiona ich ochroniarzom i menagerowi, który kręcił nosem.

- Przyjaciółka Niall’a?- wyszeptałam przez zaciśnięte zęby gdy tylko oddaliłam się od nich. Lou spojrzał na mnie dziwnie, jakby nie wiedział o co mi chodzi.

- On tak musi myśleć Vally. On nie może wiedzieć, że Ty i Niall jesteście razem.

- A tak w ogóle to gdzie on jest?- zapytałam widząc iż nie ma go do tej pory

- Był u siebie.- rzucił obojętnie i odszedł ode mnie.

Niewiele myśląc o ich dziwnym menagerze wdrapałam się na górę i weszłam do pokoju blondyna.

            Panował tu jak zwykle nieprzeciętny bałagan, ubrania walały się po podłodze a stosy brudnych talerzy nadawały temu wnętrzu nowego ducha. Niallery od razu rzuciła się w moje ręce a ja podniosłam wdzięcznego kota i pocałowałam jego ciepłą główkę.

- Niall? Jesteś tu?- zapytałam zamykając za sobą drzwi

- Mnie miałoby nie być?- usłyszałam dokładnie nie wiedząc skąd. Wewnątrz pomieszczenia panował mrok, zapewne przez te zasłonięte rolety.

- Niall gdzie jesteś?- położyłam kota na podłodze i niemalże po omacku próbowałam dostać się do okna. Nagle poczułam jego ręce zaciskające się dookoła mojej talii, ciepłe usta całujące moją szyję a następnie szybki obrót i namiętni pocałunek przepełniony pożądaniem.

- Niall!- niemalże krzyknęłam i mocno przytuliłam się do niego. Dopiero teraz zrozumiałam potęgę swojego uczucia do tego chłopaka, dopiero teraz udało mi się zrozumieć jak bardzo za nim tęskniłam.- Tyle czasu. Boże Niall.- łzy szczęścia poleciały po moich policzkach.- Dlaczego?- ujęłam jego twarz w dłonie- Dlaczego musisz wyjechać?- pocałowałam jego policzki, po których również spływały łzy.

- Przepraszam- delikatnie mnie przytulił.- Przepraszam Cię za wszystko- łkał niczym małe dziecko- To było nieodpowiedzialne, myślałem…- zawahał się- Sam nie wiem co myślałem..

- Niall, już dobrze. Naprawdę nic się nie stało.- kłamałam jak z nut- Wszystko będzie dobrze. To tylko kilka miesięcy, to wzmocni nasz związek.- uśmiechnęłam się do niego. Czy nasz związek w ogóle istniał?- Następnym razem nie rób takich rzeczy, dobrze?- chłopak przytaknął głową- Jak się mama czuje?- zmieniłam szybko temat

- Nie najgorzej. Wybudział się. Co było przyczyną? Nikt nie wie. Póki co spędzi jeszcze w szpitalu trochę ale nie wiem czy coś z tego wyniknie….- wyraźnie posmutniał

- Pojadę do niej. Odwiedzę ją i zobaczysz. Będzie dobrze.- uśmiechnęłam się

- Jezu jak ja się za Tobą stęskniłem- przytulił mnie mocno.- Pomożesz mi się spakować?-

- Oczywiście, po to jestem- pocałowałam go i zabraliśmy się do pracy

* pół godziny później  *

- Ale będziecie dzwonić, prawda?- zapytałam ocierając łzy spływające mi po policzkach

- Jasne- uśmiechnął się Zayn i to on jako pierwszy ruszył by się ze mną pożegnać. W końcu reszta zrobiła to samo z wyjątkiem Hazzy. Podeszłam do niego i uśmiechając się od niechcenia podałam mu dłoń. Chłopak miał nietęgą minę więc przełamując wszystkie swoje lęki, obawy oraz wewnętrzne urazy delikatnie go przytuliłam. Odklejając się od niego widziałam delikatny uśmiech loczka, który dodawał mu ludzkiego wyglądu.

 Ze względu na menagera nie mogłam ani pocałować Niall’a ani dłużej go przytulić co niezwykle by mmi pomogło. Czułam, że te kilkanaście minut, które mogliśmy spędzić sami tuląc się do siebie było jak magia, która stanowczo zbyt szybko znikła. Niemalże rozpadając się wewnętrznie przytuliłam go lekko i czym prędzej oddaliłam się od tego miejsca. Nie zważałam nawet na krzyki chłopaków, którzy prosili bym wróciła. Nie mogłam, nie potrafiłam i nie chciałam. Jedyne czego teraz mi było potrzeba to silnych ramion chłopaka, jego ust i słowa: Kocham Cię.

Wyszłam wprost na największą ulewę, ale szczerze powiedziawszy nie przeszkadzały mi uderzające o mnie krople. Stałam dłuższą chwilę rozglądając się za taksówką, która mogłaby zabrać mnie jak najdalej od lotniska.

Nagle poczułam mocne szarpnięcie u ujrzałam przed sobą twarz Niall’a.

- Co Ty robisz?!- wrzasnęłam patrząc na jego twarz. Tysiące kropel spadające na nas tworzą niewidzialną ścianę, którą przełamuje chłopak. Spuszcza na kilka sekund wzrok a ja zachwycam się kroplami na jego rzęsach, które wyglądają niczym perły wyrzeźbione w bólu.- Wracaj do środka- krzyczę nie potrafiąc zrozumieć jego zachowania.

- Zapomniałem o czymś- powiedział tuląc mnie do siebie

- O czym?- pytam z nutą nadziei w głosie

- O tym- mówi i całuje mnie niemalże tak samo namiętne jak podczas weekendu na polanie.- Kocham Cię Valery. Obiecuję, że zobaczymy się za niedługo- całuje moją dłoń i wciska mi w rękę małą paczkę- Będę tęsknił- rzuca i wbiega do pomieszczenia. Zza szyby widzę desperację w jego oczach i ból, niesamowity ból, który daje mi tak wiele do myślenia.

W tym samym czasie podjeżdża taksówka. Wsiadam do niej opierając mokra dłoń o szybę. To samo robi chłopak, ale nie ma już odwrotu. On leci do Nowego Świata a ja wracam na stare śmieci.

W pośpiechu rozpakowuję paczkę i widzę książkę ,, Jeden Dzień „

Cześć pingwinki! 

Kolejny piątek za nami, kolejny rozdział za nami i mimo iż jest to już 64. rozdział ja ciągle czuję się tak, jakby pisała pierwszy. Czas leci nieubłaganie, co?

Ogólnie bardzo was przepraszam za pewien brak odpowiedzialności jeśli chodzi o bloga ale niestety... Na prawdę mam teraz ciężko. Szkoła- paranoja. Dosłownie! Oceny, klasówki, poprawki, klasyfikacja i mnóstwo innych rzeczy, które tak na prawdę nie są potrzebne ale trzeba je odbębnić. Z kolei kurs na prawko. Ku mojej radości zostały mi dwa ostatnie wykłady i egzamin wewnętrzny! Trzymajcie kciuki :*

No ale wiecie co? Już za miesiąc wakacje! To na prawdę jest takie moje maleńkie światełko w tunelu bo to co teraz się ze mną dzieje to jakieś jedno wielkie nieporozumienie.... 

Tak, lepiej nie podchodzić do mnie bez patyka :D

Ale teraz przechodzę do szczegółów. Co sądzicie o rozdziale? Podoba wam się? Jak sądzicie, jak potoczą się lost Vally i Niall'a? 

Nie wiem jak u was ale u mnie zapowiada się ulewny weekend więc będę miała czas w końcu się czegoś porządnie nauczyć :P 

Życzę wam dużo słoneczka, uśmiechu na twarzy i cóż... Udanego weekendu!

Proszę o komentarze... Każda z waszych opinii  trafia do mojego serducha a nie do kosza....

P.S Proszę każdą uzdolnioną technicznie osóbkę ( chodzi mi o posługiwanie się Gimpem, Photoshopem lub innym cudem techniki ), która ma czas o kontakt ze mną. Potrzebuję waszej pomocy!

Piszcie: enjoy17@wp.pl

Tysiące buziaków :*