Rozdział 73 ,, Mogę Ci pomóc ''

* Muzyka *

- Wezwałem Cię tutaj by z Tobą porozmawiać.- powiedziałem zajmując jeden z foteli- Usiądź. Nie skończymy te rozmowy aż nie dojdziemy do porozumienia.- postanowiłem być silny i nieugięty. Muszę coś zrobić by ten zespół wyszedł na prostą!

- Co się stało?- zapytał blondyn siadając nieopodal mnie z kanapką grubo przykrytą serem.

- To może Ty mi powiesz co się stało? Od dawna nie widziałem Cię w takim stanie. Jesteś rozdrażniony, niewyspany, zły na cały świat oraz opryskliwy dla reszty zespołu. Masz problemy?

- Nie Twój interes.- warknął zrywając się z miejsca

- Wróć!- krzyknąłem mocno- Siadaj.- wskazałem ponownie to samo miejsce.- Posłuchaj Niall. Jesteście jednością, każdy z was ma ze sobą współgrać… Tego oczekuję ja i miliardy fanów na całej kuli ziemskiej. Nie chcę dla Ciebie źle…- spojrzałem na niego. Wyglądał okropnie. Ciemne sińce pod oczami, szara niemalże ziemista cera oraz smutne, zapłakane oczy.- Chodzi o tę dziewczynę, Valery, tak?- na sam wydźwięk jej imienia chłopak naprężył się niczym jedna ze strun jego gitary.

- Skąd o niej wiesz?

- Wszyscy o niej wiedzą. Mogę Ci pomóc- pochyliłem się w jego stronę- Tylko mi powiedz co się stało.- blondyn z każdą mijaną sekundą pękał. W końcu jego oczy zaszkliły się i przywarł do mnie. W końcu wszystkie emocje, które kulminowały się w jego ciele uszły z niego.

- To była moja wina. To przeze mnie odeszła, to przeze mnie nas zostawiła!- jego dłonie zacisnęły się w pięści- A wszystko zaczęło się od mojego cholernego wyjazdu do domu…- i w końcu opowiedział mi całą historię. Byłem pełen podziwu odnośnie jego osoby. Chyba nikt nie chciałby tyle na raz czuć, przejmować się taką ilością spraw oraz udawać, że jest dobrze. – Szukałem jej. Prasa, radio, Internet oraz telewizja zaangażowały się tą akcję i co? Dziewczyna zapadła się jak kamień w wodę. Jak to możliwe?! Ludzie ot tak nie znikają Paul. Ona gdzieś jest, żyje, być może czeka na mnie… Chciałabym ją zobaczyć tylko po to by… By jej podziękować za to, że uczyniła moje życie piękniejszym. Nie oczekuję, że wróci do mnie, że wszystko będzie tak jak kiedyś. Po prostu tęsknię za nią, rozumiesz?- spojrzał na mnie a ja pokiwałem głową.

- Rozumiem Cię Niall. Cieszę się, że w końcu powiedziałeś mi o wszystkim. A teraz powiedz mi czy wiesz o jakimś miejscu do którego mogła się ona udać? Może wspominała Ci o mieście, państwie do którego chciałaby się udać?

- Nie, nie przypominam sobie nic takiego.

- Masz jej zdjęcia?

- Oczywiście. Ale Paul, co ty chcesz zrobić?- zapytał mnie zdezorientowany chłopak

- Wyciągnę ją nawet spod ziemi Niall. Dobro Ciebie i reszty zespołu są dla mnie najważniejsze.- jego ciało ponownie przywarło do mnie a drżące usta wyszeptały

- Dziękuję. Żaden ojciec nie może się z Tobą równać.

- Zwariowałeś Will. Chyba sobie żartujesz, że mamy tu mieszkać.- spoglądałam na maleńki, parterowy dom.- Mieliśmy mieć mieszkanie a nie dom.-

- To taki nieistotny szczegół- chłopak uśmiechnął się podając mi klucze- No śmiało, otwórz.

Drżącymi dłońmi chwyciłam pęk kluczy i odnalazłam jeden z właściwych. Cichy szczęk zamka przywrócił mi realne myślenie. To dzieje się naprawdę. Ten wariat kupił nam dom.

- Boże…- szepnęłam a klucze trzymane przeze mnie upadły z hukiem na orzechową podłogę. Dom miał otwartą przestrzeń. Kuchnia łączyła się z jadalnią a ta z kolei z salonem. Jedynymi ścianami jakie tu istniały były te od łazienki i dwóch pokoi. Stojąc w drzwiach widziałam przez ogromne okno ogród, który zajmował większość działki.

Ruszyłam nieśmiało do przodu i wtedy mogłam w pełni docenić urok budynku. Panował tu spokój, cisza a przestrzeń wcale nie przytłaczała- wręcz przeciwnie.

- Trzeba jeszcze wykończyć mieszkanie ale to jest kwestia kilku dni.- powiedział chłopak za mną. Jego dłonie delikatnie oplotły moją talię a ciepły oddech o zapachu mięty omiótł moją szyję- Podoba się? To jest to czego potrzebowałaś?

- Will… nigdy nie marzyłam o takim domu a co dopiero w takiej dzielnicy. To musiało kosztować fortunę. Ja… Ja nie mogę tu zostać.- delikatnie odsunęłam się od niego.

- Nie przejmuj się kosztami. Ważne jest teraz Twoje zdrowie i maluszka. Możesz tu zostać i chcesz… Przecież widzę po Tobie, że jesteś zachwycona.- dałam mu kuksańca w bok.

- Will..

- Ciii- palec wskazujący jego lewej dłoni dotknął moich ust.- Nie musisz nic mówić.- i właśnie tego dni po raz pierwszy poznałam smak jego ust. Poznałam smak, którego moje zmysły nie były w stanie zdefiniować. Serce trzęsło się ze strachu oraz podniecenia, dłonie drżały a zmysły szalały…- Kocham Cię Lena. Teraz to się liczy.- spojrzał mi głęboko w oczy po czym mocno przytulił.

- Dziękuję.- wyszeptałam poprzez łzy.- Dziękuję za to, że jesteś.

- Ludzie są po to by sobie pomagać, tak? Ja pomagam Tobie bo darzę Cię ogromnym szacunkiem oraz uczuciem. Nie wyobrażam sobie bym mógł przejść obok Ciebie obojętnie… Zresztą …Obok takich osób jak Ty nie przechodzi się obojętnie, pamiętaj to kochana.- powiedział mocniej tuląc mnie do swojego ciała. Jego serce wyznaczało rytm wokół którego teraz  kręciło się moje życie.

Miałam wybór i go dokonałam.

- Wiesz, że zawsze marzyłem o tym by spędzić jeden z wieczór z Tobą właśnie tak?- zapytał mnie chłopak i nakrył ciepłym kocem. Leżeliśmy obok siebie na małym materacu imitującym łóżko. Za oknem szalała jesienna ulewa, w dłoniach trzymaliśmy kubki z gorącą herbatą a w kominku wesoło trzaskał ogień.

- Marzenia się spełniają… I Ty jesteś na to najlepszym przykładem.- zauważyłam upijając łyk gorącego napoju. Spojrzałam się na chłopaka. Jego oczy lśniły dosyć intensywnie. Przyłapałam się na patrzeniu na niego rozmyślonym wzrokiem.

Zła Lena, zła…

- Ty mi lepiej powiedz jak się czujesz?- zapytał dając mi pstryczka w nos.

- O wiele lepiej. Naprawdę. Dobrze jest nie czuć tego cholernego dyskomfortu w żołądku.  Nie wiedziałam, że taki maleństwo potrafi tak wykończyć człowieka.- dotknęłam brzucha- Wiesz…- zaczęłam nie będąc pewna tego co chcę powiedzieć. Chłopak spojrzał na mnie czekając jakby dalszego ciągu wypowiedzi- Dobrze jest być tu z Tobą.- dodałam wymyślając coś na poczekaniu.

To jeszcze nie był odpowiedni czas na tego typu wyznania. Przekonałam się, że na wszystko jest czas, określona chwila i moment dziejowy. To co chciałam przekazać Will’owi było stanowczo nie na miejscu więc podjęłam próbę zaniechania tego.

- Cieszy mnie to. A teraz śpij, musisz odpocząć- rzekł otulając mnie swoim ramieniem. Zamknęłam oczy, pozwoliłam myślom uspokoić się a po chwili błogi sen zabrał mnie do jednej ze swoich krain.

Siedziałem dosyć długo nad komputerem czytając wszystkie maile od fanek. Było ich miliony a nie mogłem sobie pozwolić na to by odpisać jednej a resztę pozostawić bez niczego… Tak więc siedziałem, na każdego maila odpisywałem dosyć osobiście aż kilka minut wydłużyło się w kilka godzin.

Niespodziewanie pomyślałem o Valery, o tym, że odeszła, nie wiadomo czy wróci… Pomyślałam o Niall’u, o każdym z nas i o coraz gorszych koncertach. Niemalże w każdej gazecie można było przeczytać negatywną opinię na temat wykonania konkretnej piosenki lub recenzję całego koncertu. Ludzie byli znudzeni, rozczarowani a z koncertów wychodzili kręcąc nosem. To już nie było to samo One Drection, które napawało pozytywną energią, pokazywało, że warto w życiu walczyć o coś więcej a najważniejszą wartością jest przyjaźń. Byliśmy teraz grupą przyjaciół, której zabrakło swoistego smaru, który by nas łączył. Tym smarem była brunetka, która nie zdała sobie sprawy z konsekwencji swojego wyboru…

Postanowiłem napisać do niej maila. Nic nie traciłem a wręcz mogłem zyskać. Wiedziałem, że dziewczyna mi ufa. Wiedziałem, że jestem jedną z tym osób do których nie będzie bała się odezwać. Nie znałem przyczyny swojej ogromnej pewności siebie, ale zacząłem pisać. Słowo po słowie, zaczęły się tworzyć coraz to dłuższe zdania aż w końcu zwieńczyłem całość krótkim : Chcę Cię odzyskać Vally. Chcę byś do nas wróciła gdziekolwiek jesteś.

Cześć wam żabki.

Rozdział krótki, pisany w nocy w przerwach pomiędzy nauką...

Chcę wam powiedzieć, że bardzo poruszyły mnie wasze słowa. Dziękuję!

Kocham pisać, ale jak każda osoba lubię czuć się dowartościowana, pochwalona lub po prostu doceniona...

Dziękuję!

Nie wiem jak będzie wyglądała sytuacja w przyszłym tygodniu z rozdziałem bo.... Akcja dostać się na studia medyczne ruszyła z kopyta!

Kocham was mocno! Magda

P. S macie tu Will'a